Douwe Dabbert begeeft zich in een decor waar het volgens een oude inwoonster niet pluis is. Ook vijand Ludo Lafhart en zijn hulpje Knudde bevinden er zich op dat moment. Ze overmeesteren de dwerg en hangen 'm in een rotsspleet. Douwe wordt bevrijd door de geklede en sprekende witte kater Tihm. De kater loodst 'm naar een verborgen dierenrijk in een vallei dat bestuurd wordt door kikkerkoning Bahm. Douwe wordt er aanvankelijk aangenaam onthaald. Maar Ludo en Knudde gaan achter Douwe heen en zetten de wolven op om hun medebewoners op te vreten. De wolven hebben de smaak te pakken en zetten zich schrap om koning Bahm af te zetten. Douwe stelt voor om te vluchten naar de grotten van Zor waar Tihm hem gevonden heeft. Een confrontatie tussen beide groepen is hoe dan ook onvermijdelijk.

Een sprookjesachtige setting met later in de reeks een groter wordende historische ruggengraat. Frivole dierensoorten die een harmonieuze —  waarom dan de nood aan een leger? — minigemeenschap vormen, maar waar de vraatzucht alsnog de bovenhand lijkt in te nemen. Fantastisch tekenwerk van een fantasierijk vakman met details die een lust zijn voor het oog. Een klassiek, maar geestig geconstrueerd verhaal. En een mysterieuze toverknapzak waar Douwe alleen op een verstandige, scenariotechnische manier gebruik van maakt. Wil je nog meer kwaliteitseisen stellen? Houd maar op, je krijgt ze al in overvloed met dit album dat algemeen gezien als het beste in de reeks wordt beschouwd. Daarmee willen we niet gezegd hebben dat het vanaf nu bergafwaarts gaat. De combinatie ideale elementen voor een meeslepende, verrassende en vlot weglezende sprookjesstrip met een grimmiger karakter zat nu eenmaal zo goed dat de magie maar één keer kon werken. Vanaf dan kwam de gewenning, de formule, maar dan van het goede soort.