Het is ermee gedaan. Het majestueuze schip Lusitania is niet meer, we zagen het — verrassing o verrassing — vergaan in het vorige deel. De verwoestende Groote Oorlog is achter de rug en hoewel het toch de tweede grootste scheepsramp uit de moderne geschiedenis was, ging ook 'het leven na de Lusitania' gewoon verder. Zo lijkt het toch.

Achter de schermen van het publieke leven gaat echter een andere dynamiek schuil. De scheepsramp wordt meegedragen door elk van de betrokkenen. Sommigen hopen op opheldering of net op geheimhouding, anderen stellen alles in het teken van wraak. Je merkt het, we laten niets los. Aan jou de lol om te ontdekken wat authentiek is of wat, net als in het vorige album, deel uitmaakt van de fictieve spanningsboog die scenaristen Patrice Ordas en Patrick Cothias hier vakkundig voorschotelen. Uiteraard zijn deze heren niet aan hun proefstuk toe. Met Ambulance 13, De Rafale en Het Oog van de Dobermanns hebben ze nog scenario's op hun naam staan die hun bestaansrecht hebben. Omdat deze reeksen doorgaans gebaseerd zijn op historische feiten leveren de scenario's meestal geen verrassende plotwendingen op, maar de manier waarop deze auteurs fictie en realiteit boeiend vermengd aan de man kunnen brengen, is op zijn minst gezegd zeldzaam.

Jack Manini's tekenwerk is meer dan verhaalondersteuning, het is evenzeer sfeerschepping. Jack Manini is misschien niet de meest veelzijdige tekenaar, maar de kwaliteit die hij voor dit drieluik aflevert, is zondermeer constant. We wensen dit historisch triptiek vele herdrukken toe, al zouden we bij dit slotdeel aanraden om enkele missertjes in de lettering toch even weg te werken. Het schip zelf is dan wel vergaan, dit drieluik bleef het hele traject op koers.