Er was eens een prinses die niet in sprookjes geloofde. Blanche is nog maar net koningin geworden (daarvoor was nodig: één in een hinderlaag gelokte vader, één verraderlijke moeder en één gefrustreerde broer — die ze respectievelijk moest wreken, vermoorden en afzetten) of ze verveelt zich stierlijk. "In het Schemerrijk werden al mijn wensen ingewilligd. Zo saai... zo voorspelbaar."

Wat is dat toch met die dames in de hoogste kringen? Als ze eindelijk hebben wat ze willen, willen ze weer wat anders. Koningin van Onderland worden bijvoorbeeld. Bij Jose Luis Munuera en Jean Dufaux heet dat het Rijk der Duisternis. En haar minnaar en handlanger, Maldoror, ooit heerser over datzelfde onderland, laten vallen. Bij ons heet dat: WTF!? Het was zo'n schoon koppel, zo pittig als chilisaus!

Maldoror heeft echter afgedaan voor haar, omdat hij bij haar in het Schemerrijk zijn krachten verliest en niet meer de machtige heerser van de duisternis is. Dat Blanche een harde is, weten al van deel 1, waarin ze haar danmalige minnaar dumpt omdat ze koninklijke ambities heeft. Maar nu maakt ze echt van haar hart een steen: ze keert zich tegen de ondoden die haar haar troon bezorgden (in deel 3), ze geeft haar stoute broertje een nieuwe kans, ze bevrijdt de heks Miranda, de zon hindert haar ("hoe durft ze!"), ze is zelfs niet meer tevreden met haar voorkomen. Kortom, ze is het soort koningin geworden met wie het niet goed kan aflopen.

Terwijl Maldoror zich steeds meer thuis voelt in het warme licht (en het koninkrijk ad interim overneemt), maakt Blanche de omgekeerde beweging. Dufaux houdt ervan de dingen letterlijk op hun kop te zetten en niet van sprookjes die eindigen met "en ze leefden nog lang en gelukkig". Alleen al hierom springt de reeks Betoveringen eruit. Maar nog meer omdat Munuera hierin zijn topkwaliteiten kon botvieren in betoverende beelden van duistere oorden, weelderige landschappen en bijzondere personages die zich van hun wreedste én tederste kanten laten zien. Spijtig dat het sprookje nu uit is.