Christian is verdwenen. Men zegt dat een weerwolf de jongen heeft meegesleurd naar de hel. Ach, men zegt zo veel. Feit is dat niemand uit het dorp nog buitenspeelt. Enkel Polo blijft dwalen door de zonovergoten, uitgestrekte velden. Op zoek naar... Ja, naar wat eigenlijk? Op een dag ontmoet de tiener de knappe Sophie, een gothic meisje die nu even tijdelijk bij haar vader ingetrokken is. De twee groeien naar elkaar toe. Tijdens hun zwerftochten in het midden van nergens zien ze plots het lijk van Christian liggen. Het is al aan het ontbinden. Die vreemde plaats wordt hun plek. Een plek waar ze elkaar ontdekken en zich thuis voelen. En in elk huis hoort een bank te staan, dus brengen ze er een naar die plek. Lekker dicht bij de ontbindende Christian.

Bevreemdend. Poëtisch. Creepy. Wondermooi. Wat is dit een fantastische strip! Het begint al bij de cover. In tegenstelling tot de originele cover besloot uitgeverij Gorilla om de hoofdfiguren volledig zwart te kleuren, alsof ze onbeduidende Jip en Jannekes zijn naast een lijk en een bank. Een goede zet. Zo verklappen ze niets en dwingen ze je het album open te slaan. Wat je daarin ontdekt, bekoort elke ervaren stripliefhebber. Betoverende tekeningen die vaag lijken op Jeff Lemire, Miguelanxo Prado of Wilbert van der Steen. Nu eens volledig ingekleurd, dan weer enkel met een steunkleur. Nu eens paginagroot, dan weer klassiek opgebouwd. De Mexicaan Tony Sandoval speelt met de wetten van de negende kunst, maar doet dat zo goed dat je wil volgen tot het eind van de wereld en terug! Een ontdekking.

Het Lijk en de Bank is een strip die al enkele dagen door ons hoofd maalt. Eenmaal uitgelezen, bekruipt je het verlangen om hem onmiddellijk te herlezen. Hoe vreemd de plot ook mag klinken, het verhaal klopt tot in de kleinste details. Pas op het eind besef je wat je voorgeschoteld kreeg maar een impressie was. Een boom met blaadjes, maar het echte verhaal, de wortels van dit alles, zaten onder de grond. Een strip om intens te koesteren.