Het ziet er niet goed uit voor de mensheid in deze rampenstrip. Een op een onderzeese zender reagerend virus roeit steeds meer mensen uit. Een van de groepjes overlevenden trekt zich terug in een militaire basis in Australië. Na een laatste reddingsmissie zijn ze met 1.893. Het virus lijkt niet langer via het water, maar nu ook door dieren overgebracht. De voorraden zijn beperkt, de basis is hermetisch afgesloten, maar door een onooglijk diertje betreedt het uiterst besmettelijk virus nu ook de basis. De hel breekt los. Ondertussen waken twee bejaarden op een maanbasis, in een andere tijd, over de Aarde. Kunnen zij het virus vanuit de toekomst een halt toeroepen?

Het fabuleus begonnen Deep zakte met deel 2 in om uiteindelijk weer toe te slaan met dit slotalbum van de trilogie. De fatalistische toon neem je voor lief, de hyperrealistische tekeningen vergen wellicht ook een hoge stap over de drempel. Het koppel in die andere tijd had voor ons gerust achterwege kunnen blijven, maar al bij al voegt het wel een originele deus ex machina aan het verhaal toe. De boodschap op de laatste pagina is er niet minder om, die komt hard en besluitvaardig over.