In deze kerstperiode herdenken we de geboorte van het kindeke Jezus. In dit slotdeel van De Reis van de Vaders wordt hij aan het kruis genageld. Dat is al erg genoeg, maar wat doe je als je te weten komt dat een van zijn apostelen, je bloedeigen zoon, verraad pleegde en medeverantwoordelijk is voor Jezus' dood? Het overkomt Simon Iskariot. Door emoties overmand zoekt hij zijn zoon op en gaat alvast in gedachten de dialoog met zijn zoon Judas aan, de jongen die zijn familie te schande maakt. Maar het is te laat, Simon treft Judas aan in een boom, bewegingsloos aan een touw. De cover vat een heel scala aan emoties samen, maar David Ratte treft vooral de onmacht van de nochtans beresterke man. Het leven gaat verder, er gebeuren rare dingen en een zwaargewonde Alfeüs sterft. Omdat het momenteel technisch onmogelijk is hem te begraven door een aardbeving moet zijn lichaam gebalsemd worden. Er komt een sprankeltje hoop wanneer blijkt dat Jezus uit zijn graf is ontsnapt. Mochten Jonas, Simon en de twee hoertjes die met hen meereizen nu eens Jezus terugvinden in Jeruzalem, zou hij Alfeüs dan weer tot leven kunnen wekken?

De waardig vertelde trilogie met verrassende komische toetsen eindigt in schoonheid. We kunnen al uitkijken naar Rattes volgende trilogie waarin Jonas zijdelings voorkomt om een ouder bijbels verhaal te aanhoren: de tien plagen van Egypte en de exodus van Mozes.