Op 21 oktober van dit jaar gaf VTM-journalist Patrick Van Gompel een lezing over strips in de Aalsterse stadsbibliotheek. Dat uurtje paste in een reeks van activiteiten rond strips die de bibliotheek in 2015 op de planning had staan. Voor haast letterlijk vijf man en een paardenkop — sorry, paardenhoofd — gaf de heer Van Gompel zijn voordracht, gebaseerd op het boekje Strips, Aha! De Wereld van het Beeldverhaal dat hij twintig jaar geleden schreef. De moeite die voor deze lezing gedaan werd, lag voornamelijk aan de zijde van ondergetekende en onze medeluisteraars. Een uur luisteren naar twintig jaar oude bevindingen, waarbij nauwelijks de moeite werd gedaan om recente oplagecijfers op te vragen, viel zwaar. Na verloop van tijd verwees Patrick Van Gompel naar het dan nog te verschijnen boek van Geert De Weyer en uitte daarbij de hoop dat dit boek het zijne zou vervangen als referentie. En aldus geschiedde. Dat dit zou gebeuren, is voor iedereen die het stripgebeuren een beetje volgt een evidentie. Hoewel dat niet meteen het opzet was, verving zelfs 100 Stripklassiekers (Geert De Weyers vorige boek) Van Gompels werk al.

Het contrast kan immers nauwelijks groter zijn. Ook Geert De Weyer hield een lezing. Het uurtje dat hij daarvoor tijdens de afgelopen boekenbeurs kreeg, bleek te kort om het verschenen boek de eer aan te doen waar het alle recht op heeft. Dus spitste De Weyer zich toe op een van de vele thema's uit zijn boek: de representatie van vrouwen in de Belgische strip. Hoe vlot deze auteur ook vertelt: wil je het relaas in zijn volle sterkte laten overkomen, neem dan het boek ter hand. Dat ene hoofdstuk haalt zijn kracht net als alle andere uit het gehele verhaal.

De keuze van de behandelde thema's — censuur, minderheden, vrouwen, parodiëren, strips als belegging, enzovoort — zijn niet eens zo uitzonderlijk en toch worden ze in naslagwerken zelden zo uitvoerig behandeld, laat staan allen tesamen. In wetenschappelijke artikels of op websites als Stripspeciaalzaak.be worden die deelonderwerpen niet zelden opgenomen. Het heeft Geert de Weyer dan ook een kleine vijf jaar gekost om deze informatiebronnen te doorploegen en te synthetiseren. Het eindresultaat mag er zijn. Wij zijn gecharmeerd door de verwijzigen en de bedanking.

De kaft van het boek lijkt bewust sober, de kracht zit binnenin. Ook grafisch. Vele feiten en anekdotes zijn rijkelijk ondersteund door beeldende archiefstukken. De subtiele tekeningen en verwijzingen van Stedho doen ons alleen maar hopen snel opnieuw werk van deze tekenaar te mogen bewonderen.

Dit in twee talen uitgebrachte opus, inclusief tricolore leeslinten, doet het ons beseffen. Het grote gros van de markt ligt in Frankrijk en elders, maar de wieg van het medium ligt hier. Intussen is Geert De Weyer hoopvol over het hier aanwezige talent.

P.S.: Geert, een werk als dit schreeuwt om een update van je website.