Met Geel Berlijn ronden Olivier Mangin en Jack Manini hun begeesterende trilogie af. Liefde, oorlog, kunst en het vrije denken stonden centraal en het bracht de twee protagonisten tegenover elkaar. Op de cover van dit laatste deel is dat zelfs extreem te zien.

In Berlijn, dat een maand na de Duitse capitulatie een ruïne is, komen de ex-klasgenoten en ex-geliefden elkaar weer tegen. De Amerikaan Walter en de Russische Natalia hebben er dan een bijwijlen vruchtbare zoektocht doorheen de aan beide naties toegewezen gebieden opzitten om door Duitsers ontvreemde kunstwerken op te sporen. Dat is hun beider taak in het leger waarvoor ze dienen. Tijdens zijn regeerperiode roofde Adolf Hitler uit zowat alle Europese musea en bij particulieren kunst om de meest gereputeerde werken in een eigen museum te bewaren, als Hermann Göring er al niet voor zichzelf heeft achtergehouden. Geen klein bier want het gaat om namen als Picasso, Vermeer, Rembrandt, Lautrec en een speciale vermelding voor Van Eycks Het Lam Gods (maar met een ontbrekend paneel). De Amerikanen willen de kunst redden, de Russen, onder leiding van Natalia in opdracht van Jozef Stalin, wil zich de kunstschat als compensatie toe-eigenen. De tijd dringt dus. Er moet vertrouwen gewonnen worden van personen die op eigen houtje kunst voor de Duitsers verborgen hielden terwijl de Tweede Werldoorlog nog duidelijk nasmeult.

We waren sinds het eerste deel helemaal weg van Liefde in Oorlogstijd. De sterkte van het verhaal heeft het grotendeels te danken aan de personages die staan als een huis. Het overheersende karakter van Natalia en de complexe Walter die heus wel voor tegenwicht zorgt, we zullen nog een tijdje aan hen denken. Voor hen is het nu afgelopen. Met een heel mooi slot zeggen Olivier Mangin en Jack Manini vaarwel. Wij houden het op een tot ziens want deze twee heren moeten wat ons betreft zeker nog eens samenwerken.