Benoît Sokal brak in de jaren 1980 door met de misantrope private duck Canardo. Hij was een van de eerste stripauteurs die digitaal inkleurde en toen hij midden jaren 1990 3D ontdekte, sloeg hij een nieuwe weg in. Als gameontwikkelaar verkocht hij honderdduizenden exemplaren van onder meer Amerzone en Syberia. Het eerste product van zijn eigen White Birds Productions, genoemd naar de vreemde vogels uit het Canardo-album Amoxonië, was Paradise uit 2006. Dat werd vergezeld van onder meer een vierdelige gelijknamige stripreeks.

Die werd getekend door de op dat moment debuterende Brice Bingono, een Kameroense Fransman. De perfecte keuze voor een verhaal dat zich afspeelt in Mauranië, een volledig fictief Afrikaans land.

De stervende koning Rodon heeft er af te rekenen met een opstand, maar hoopt zijn volk terug voor zich te winnen door de terugkeer van zijn dochter Malkia, die hij tien jaar niet meer gezien heeft. Haar vliegtuig wordt echter neergeschoten en wanneer ze terug wakker wordt, weet ze niet meer wie ze is. Als Ann Smith trekt ze met een zwart luipaard naar het zuiden, op zoek naar haar geboortehuis.

Het vergt een inspanning van de lezer om zich in te werken in de geschiedenis, de cultuur en de mensen van het paradijselijke Mauranië. Sokal bouwt het verhaal langzaam op en laat maar met mondjesmaat en op vrij cryptische wijze informatie los. Dat alles toch mooi in elkaar klikt, valt nu allicht beter op dan toen de vier losse albums à rato van één paar jaar oorspronkelijk verschenen. De aanloop naar de nu ook weer niet zo fantastische finale is dus wel meer dan aangenaam om te volgen, ook al had het tempo hier en daar gerust wat hoger mogen liggen.

Bingono, die hierna het duistere Piratenvlag zou tekenen, weet onder meer dankzij een beperkt kleurenpalet de dreiging van een gewelddadige revolutie in de lucht te hangen in de stad, de koude nachten in de woestijn in je kleren door te laten dringen, de broeierige atmosfeer op het vlaggenschip van de oude dictator van de pagina's te laten spatten. Zelf hebben we geen Playstation, maar deze strip lijkt ons wel perfect als teaser voor het videospel. Zijn sfeervolle stijl deed ons wat denken aan een vrouwelijke XIII die ronddwaalt in het universum van Lanfeust van Troy, zij het dan dat Malkia / Ann Smith eerder wat lijkt rond te dwalen dan zelf de actie te maken.

Een zorgeloos uitstapje naar het paradijs is deze Paradise niet, maar ook bijna tien jaar later en zonder voorkennis van het computerspel blijft dit een intrigerende strip. Sokal toont dat achter een computerspelleke een intelligent verhaal kan steken — het hoeft niet altijd Game Over of Angry Birds te zijn. Het is een compliment voor Bingono dat de tekstloze platen helemaal kloppen. Bovendien tekende de man een knappe cover voor deze nieuwe bundeling. Wie de oorspronkelijke albums nog niet in de kast heeft staan, kan nu zijn slag slaan.