Een beetje stripliefhebber heeft de stripreeks Storm op de plank staan en is vertrouwd met de naam Don Lawrence. Dat geldt ook voor de Indonesische tekenaar Apri Kusbiantoro en de Nederlandse scenarist Sytse S. Algera die zijn opgegroeid met Lawrence' bekendste series Trigië en Storm. Met hun creatie De Verloren Verhalen van Lemuria presteren ze wat ze officieel eigenlijk niet kunnen of mogen doen: hun eigen Trigië of Storm maken. Lemuria echter beschouwen als een kopie of een afkooksel is het werk van beide heren serieus oneer aandoen.

Toegegeven, een jonge krijger (Russ), een strijdvaardige ex-slavin (LyAnn) en een gespierde kerel (Carp) met een ander kleurtje van een andere planeet is een samenstelling waarvan je de inspiratie niet ver hoeft te zoeken. Uit Trigië haalde Algera het idee om nagelaten bronnen over een ten onder gegaan rijk als basis te gebruiken voor de verdere ontplooiing van zijn fantasie. Het verdwenen continent Lemuria vormt zijn pretpark met nog verder te exploreren jungles, bergen, grotten en zelfs een rijk onder water (met een keizerlijke garde die de garderobe jatte van keizer Trigo uit Trigië). Daarin smelten sf-technologieën samen met fantasy-elementen alsof het zo hoort. En in deze context hoort het ook zo!

Russ is een visser. Aan de hand van zijn zoektocht naar zijn ware afkomst leren we Lemuria beetje bij beetje kennen. In deel 2, Strijd onder Water, herkent een kapitein van de keizerlijke garde het amulet dat rond Russ' nek hangt (maar die pas aan het einde van deel 1 plots aan zijn nek bengelt). De kapitein biedt prompt zijn gehoorzaamheid aan. In de onderzeese waterkolonie Marianapolis woedt echter een strijd tussen het tirannieke gezag en rebellen die voor hun vrijheid strijden. Russ' amulet zou oude machines in gang kunnen brengen die voor een kentering kunnen zorgen. Maar is dat wel een goed idee? Ook Carps kennis blijkt van belang te zijn.

Hoe verdienstelijk we de nieuwe Storm-verhalen na de dood van Don Lawrence door Romano Molenaar en Jorg de Vos ook vinden, hetzelfde leesplezier is er toch niet echt meer. Wat De Verloren Verhalen van Lemuria echter voorschotelt, heeft alle potentie om ons die pret met terugwerkende kracht terug te bezorgen. Ten eerste omdat het wat meer steunt op de fantasy die de eerste verhalen van Storm hielp groot maken voordat het trio in Pandarve terechtkwam.

We kennen de ongelimiteerde ambities van Algera die tot in de Verenigde Staten Lemuria aan de man probeert te brengen, maar het is eigenlijk dankzij outsiders als onszelf of zijn lezers dat hij ten volle kan inzien welke ruwe diamant hij in handen heeft. Met Lemuria kan hij werkelijk alle kanten op. Met elk facet dat hij slijpt en polijst, schittert de diamant meer en meer. We denken dat Kusbiantoro hem ook ter dege op de voet kan volgen om zijn fantasieën adequaat in beeld te brengen. Het ziet er nu al ongelooflijk goed uit, en het wordt alleen maar beter. In deel 1 kampte de tekenaar nog met een schoorvoetende wisselvalligheid (ingegeven door haast?) en foute keuzes in de kadrering. Hij sneed bijvoorbeeld iets te veel voeten af waardoor het camerastandpunt soms fout overkwam. Maar wie trekt zijn talent in twijfel? Niemand toch?

De auteurs hebben nu al een comfortabele voorsprong om per nieuw album verder te kunnen evolueren in een richting die alleen maar naar de perfectie leidt. In geen van hen beiden ervaren we gemakzucht, wel integendeel een onontbeerlijk enthousiasme om het steeds beter te willen doen en lering te trekken uit alle impulsen die Lemuria opwekt. Van onze kant is er die zekerheid dat de appreciatie voor hun werk heel hoog is. Het enige dat hen nu in de weg gesmeten kan worden, is dat ze ineens een Storm-spin-off mogen maken. Een droom die in vervulling gaat, maar hopelijk gaat dat dan niet ten koste van Lemuria...

Nog dit: van het door Dark Dragon Books uitgegeven deel 1 waren er nog voldoende softcoveralbums voorradig om die versie voorlopig niet opnieuw uit te geven. Bij nieuwe uitgever Don Lawrence Collection komt Lemuria door de grote poort met een heruitgave van deel 1 in hardcover met ene nieuwe cover en als dossiereditie (met het kortverhaal Close Call, de eerste samenwerking van de auteurs) terwijl deel 2 in de drie uitvoeringen verschijnt: als soft- en hardcover en eveneens als dossiereditie met linnen rug. In het achtergronddossier van deel 2 staat een exclusief, extra kortverhaal opgenomen met een oorsprongverhaal van het personage Carp.