Januari 1976. We sleurden de papa én een grote zak Chocotoffs mee naar de cinema om naar De Fluit met Zes Smurfen te gaan kijken. Twee uur later kwamen we serieus teleurgesteld de zaal weer uit. Het verhaal bleek namelijk geen zuiver Smurfenverhaal te zijn, maar een adaptatie van een Johan en Pirrewiet-album uit 1960. En wij waren echt wel voor die blauwe mannetjes gekomen! Het duurde dan ook nog eens een hele tijd voordat de wezentjes zelf in beeld kwamen. Handenwringend zaten we op onze zetel te schuifelen en chocoladesnoepjes naar binnen te werken tot we er zelf een blauwe patine van kregen, wachtend op dat moment suprême. Als troostprijs kregen we later ook nog het stripalbum in handen van een ouwe tante, maar het kalf was al verdronken. Tussen Johan, Pirrewiet en ondergetekende zou het dan ook nooit meer goed komen...

September 2015. Lang hebben we getwijfeld om deze Nederlandstalige Johan en Pirrewiet-integrale aan te schaffen. Recensies van de eerste delen waren niettemin unaniem lovend: degelijke verhalen, knappe tekeningen en een doorwrocht achtergronddossier. Stilaan gingen we overstag, het debacle van veertig jaar eerder proberend te vergeten.

En wat zijn we blij dat we onze vooroordelen opzij gezet hebben! De albums hebben zonder problemen de tand des tijds doorstaan en nu valt eigenlijk pas op hoe ingenieus de verhalen in elkaar zitten. Peyo (Pierre Culliford) slaagt er bijvoorbeeld keer op keer in om de grappen mooi te integreren in het verhaal en ze niet als een soort van interludium er tussen te frommelen.

We zijn dus ongelooflijk content met deze integrale en stiekem hopen we dat ook de vijfde bundeling met de vier verhalen van zoon Thierry Culliford en tekenaar Alain Maury een Nederlandse vertaling krijgt. De rechten hiervan zitten echter bij uitgeverij Le Lombard waar Peyo — na de nodige strubbelingen met Dupuis en een kleine omweg langs een eigen stripuitgeverij Cartoon Creation — uiteindelijk bij terecht kwam. Dat over deze periode met geen woord gerept wordt, is logisch in deze Dupuis-uitgave (die overigens 56 pagina's dunner is dan de Franse versie, maar met tachtig meer pagina's dan deel 3 wel hetzelfde kost), maar de echte Peyo-fan blijft natuurlijk wel wat op zijn honger zitten. Navraag leerde ons dat Ballon Media (dat Dupuis en Le Lombard onder de vleugels heeft) voorlopig niet van plan is om die vijfde integrale te vertalen zolang de Franse eerste druk niet is heruitgegeven met de vormgeving van de vier integrales van Dupuis.

We zijn en blijven in de eerste plaats een Smurfenfan, maar aan de andere kant vinden we het uitermate spijtig dat Peyo zijn twee oerhelden wat op een zijspoor heeft moeten rangeren omwille van het eclatante succes van dat honderdkoppige blauwe leger.