Hij was lelijk. Zij was mooi. Dat was het enige wat telde. Of dat dacht hij toch. Zo is het leven, niet? Dat zij rijk is en hij een nar doet er toch niet toe? Wist hij veel dat de voornaamste zwakheid van de armen is dat ze blijven geloven in de leugens van de rijken. Gelukkig heeft hij dé gave. En zij niet. Hij, het verminkte kind van een soldatenhoer, is God. Zij niet. Maar waarom verdrinkt ze niet in de diepte van zijn zachte groene ogen. Waarom?

Hij is het kwijt. Zijn oude verhalen waren prima, maar nu lijkt hij wat uitverteld. Links en rechts hoorden we wat twijfels over de kwaliteit van de jongste Zidrous. Het is precies of de ongekroonde Keizer van de Betere Strip door die commentaren op zijn pik getrapt is want met De Nar slaat hij ongelofelijk hard terug. Dit is een wake-upcall voor al wie dacht hem te evenaren. Een zuivere knock-out. Zidrou blijft het spelletje spelen dat hij al een paar jaar bezig is. Hij wil een scenario schrijven in elk mogelijk genre. Avontuur, historiek, sprookje,... en nu ook de tragikomedie.

Voor De Nar heeft Zidrou gretig gegraaid in klassiekers als Doornroosje, Assepoester en Belle en het Beest. Maar de Brusselaar overgiet deze instantvrolijkheid met een scheut topcynisme waar zwartkijker André Franquin spontaan zou van hoebahoppen. Omdat zuivere liefde, zelfs al is het tussen een schone en een beest, geen zwartgalligheid verdraagt, laat hij dit krankzinnige verhaal vertellen door een geketende gevangene in de kerker van de graaf van Quearnais. Enkel gitzwart cynisme houdt dit menselijk wrak nog overeind. Alsof hij de bastaardzoon van Louis Tobback was, debiteert onze verteller de ene prachtige oneliner na de andere. Nog nooit hebben we een strip gelezen met zoveel rake zinnen. Dit is echt genieten. Genieten van het zwart. Wrang genieten van eenzaamheid, liefde, onbegrip en ongeloof.

Net zoals in het eveneens door Zidrou geschreven bejubelde Folies Bergères schotelt Francis Porcel ons geen mooie tekeningen voor. Dit is vies getekend. Schots en scheef. Wat mooi moet zijn, ziet er niet hemels uit. Wat lelijk moet zijn, lijkt onaf. Maar de Spanjaard weet wel hoe je een strip opbouwt, tekent en vooral inkleurt. De eerste pagina's beheerst de tekst je volledige leeservaring en neem je er de tekeningen bij. Maar gaandeweg versterken tekeningen en dialogen elkaar en is het van dattum. Plots lopen de rillingen over je lijf, en haalt deze strip je volledig onderuit. Dit is het. Dit is zo mooi. Dit is waarom wij strips lezen.

De cover, de tekenstijl en de gitzwarte humor lijken geen spek voor ieders bek. Maar wie het waagt, wordt beloond met een dijk van een strip. Zidrou doet het opnieuw. Strip van het jaar.