Mannen. Mannen zijn... Klootzakken zijn het. Ze zijn de bron van alle miserie! Mannen slaan, mannen raken je aan of mannen sterven veel te graag. Mannen zijn de oorzaak dat de drie tienermeisjes Manu, Julie en Anna elk een zelfmoordpoging achter de rug hebben en nu samen van huis weggelopen zijn. Ergens diep in Bretagne verstoppen ze zich in het afgelegen boshuisje van de opa van Manu. In een van de kelders staat een bewerkte menhir. Die stelt de zogenaamde poort naar de hemel voor. Als je je oor te luisteren legt tegen de steen, dan kom je in contact met de doden. Maar hoe kan je dit testen? Zou het geen goed idee zijn om iemand te vermoorden? De minderbegaafde boerenjongen? Of zijn handtastelijke tante? Of die schilder die maar blijft treuren over zijn verdwenen dochter? Of... of waarom niet een van onszelf. Niemand in de buitenwereld mist ons. Niet?

Zeven jaar geleden heeft scenarist Makyo ons een bolletje wol toegegooid. Het was niet netjes opgerold, maar bestond uit vele, losse draadjes die kriskras in elkaar verweven zaten. Het had iets, maar we wisten niet precies wat. Het bulkte van de clichés zoals The Virgin Suicides, de rouwende schilder met zijn dochter die identiek lijkt op een van de meisjes, of de wat debiele boerenjongen. En dan nog dat esotherisch sausje rond die menhir... Oké, het was vlot geschreven en de tekeningen van de Romeinse tekenaar Eugenio Sicomoro straalden een soort vergane warmte uit. Alles moest en zou verklaard worden in dit slotdeel. Toch hadden we er alle vertrouwen in. Makyo is niet zomaar een scenarist! Maar toen werd het opvallend stil rond dit tweeluik. Zou dit een van je weeskinderen uit je stripcollectie worden? Zo'n strip die wanhopig wacht op een vervolg dat er nooit zou komen... En dan gebeurde het onverwachte. Zonder enige waarschuwing werd het slotdeel op ons losgelaten! Alsof de tijd had stilgestaan, werd de draad van het verhaal, zonder enige grafische stijlbreuk, weer opgenomen. Bovendien deed de sabbatperiode iedereen goed. De losse eindjes werden allemaal netjes opgeraapt en kregen een logisch plaatsje. Het resultaat is een prima thriller geworden die mits enige locatiewijziging zo verfilmd kan worden tot een aflevering van Vera, Barnaby of andere Morses. Toch nog een meevaller dus!