De Orde van de Drakenridders is de langst lopende serie van het scenaristenkoppel Ange en tegelijk, sinds 1998, een van de grootste series van de Franse uitgeverij Soleil. Talent vertaalde het eerste deel, ooit, lang geleden.

Ook lang geleden is de periode van dit verhaal. Door de vertelling van een oude Drakenridder aan drie geïnteresseerd luisterende Drakenridders in de dop gaan we terug naar oude, prehistorische tijden. Dat de pientere meisjes hun lerares op gaten in het verhaal betrappen, kan je zien als knipoogjes. Het verklaart ook waarom we nog steeds niet echt weten waar de monsterlijke ziekte de Veill precies vandaan komt. Of waar de eerste draak eigenlijk vandaan komt. Wel is dit een kennismaking met het maagdelijke meisje dat de eerste Drakenridder zou worden. En de oorsprong van het fort dat een thuis is voor de huidige Drakenridders krijgt ook een uitleg.

Met De Eerste probeert Ange de eigen gecreëerde mythologie rond de Orde van de Drakernidders een geschiedenis te geven, zij het niet te opzichtig. We hebben begrepen dat in volgende delen er nog meer vlees komt aan de vertelling over de orde dankzij fundamenten die het krijgt, over belangrijke veldslagen en andere gebeurtenissen bijvoorbeeld. Die trend is al wel meer albums aan de gang. Het gaat niet meer alleen over vrouwen en draken, ook over politiek, maatschappij en relaties. Toch lazen we in een interview dat Ange niet van plan is om er een welomlijnde chronologie op na te houden. Het koppel wil vrij spel blijven hebben in elk van de nog te schrijven afleveringen. In het Frans zijn dat er al twintig, met tekenaars die soms opnieuw gevraagd worden, zoals Brice Cossu en Alexis Sentenac die enkele passages in dit album tekenden. De meeste pagina's, degene die zich in het verleden afspelen, zijn het werk van Christophe Palma en hij doet dat lang niet kwaad. De Spontaniteit doet wat denken aan de tekeningen van Christian Paty die ook al zijn doortocht maakte als tekenaar van De Orde van de Drakenridders.

Toch al veertien delen in vertaling. Hoe frequenter ze verschijnen, hoe hoger we de nieuwe albums op onze te lezen stapel leggen, hebben we al gemerkt. Een goed teken.