Terwijl hij denkt dat zijn maatje Hebus dood is, reist Lanfeust met zijn vier echtgenotes een rivier af op zoek naar een kruid dat de Magohamoth kan redden en zo de magie op de planeet Troy kan herstellen. Maar ze vinden een brandend dorp op hun weg waar een ruimteschip is gestrand. De inzittenden hebben een ware ruimteoorlog ontvlucht. Ondertussen verblijft Hebus in de hoofdstad Eckmül waar hij nota bene in het conservatorium is tewerkgesteld, aanvankelijk om stoute studenten discipline bij te brengen. Wanneer hij daaropvolgend in de bibliotheek een baantje krijgt, leert hij er zowaar lezen. Hij haalt zich ineens in het hoofd om op te zoeken hoe hij de formule, die hem in bedwang houdt en hem doet luisteren naar zijn meesters, kan opheffen. Die spreuk redt hem nochtans wel van de invloed van succubus Lylth. Zij heeft de bevolking van Eckmül gehypnotiseerd en liet een tempel te harer glorie bouwen. Ze wil een portaal bouwen voor haar zusters, maar daar heeft ze de Magohamoth voor nodig. In tussentijd voedt ze zich met de levensenergie van de bevolking. Met duizenden tegelijk verdringen ze elkaar om zich te laten doden. Maar dan veranderen de plannen drastisch. Alleen Hebus laat zich niet ringeloren, maar hij houdt zich voorlopig gedeisd.

De derde cyclus van Lanfeust is alweer zes delen ver. Het is ons inmiddels ontgaan of deze cyclus ook acht albums zal tellen. We storen ons al langer aan Christophe Arlestons manie om verhalen schijnbaar eindeloos te rekken met nevenintriges die erbij gelapt lijken. Maar tegelijk laten we ons toch weer inpakken door zijn vermogen om ons te blijven boeien. Hij vindt altijd weer nieuwe elementen en situaties, nieuwe personages (met net zo goed gevaarlijke zoals Lylth als grappige zoals de heraut Beuglär) en nieuwe settings die elk nieuw album de moeite waard maken.

Maar wie vooral in goeie doen is, is tekenaar Didier Tarquin. Uit vorige delen konden we een beetje afleiden dat hij het rapper vooruit wil zien gaan. Voor De Gallische Delta heeft hij precies verse moed geschept. Het ziet er allemaal weer top uit, met een ruig uitziende Lanfeust en zijn echtgenotes met wie hij heeft leren samenleven. Er zit trouwens beslist nog meer in die vierkoppige, achtbenige en achtborstige harem van hem dan bevrediging, zich laten gevangen nemen of niet al te opzienbarende magische krachten.