Aan zijn moeder vertrouwt de dertienjarige Roy toe dat hij niet weet of hij wel zin heeft in het avontuur dat zijn vader Jim van plan is: een jaartje met elkaar in een hut samenhokken op het verlaten eiland Sukkwan in een uithoek in Alaska, temidden de natuur... zeg maar de wildernis. Denk aan de dubbele aflevering van het tv-programma Reizen Waes in Alaska (dat een boost betekende voor de verkoop van Jon Krakauers roman De Wildernis In) en je weet om welk decor het gaat. Hun naaste buren zitten minstens honderd kilometer verder. Jim belooft het beste, maar het loopt al fout om hout voor de winter droog te houden. Roy bewijst daarentegen dat hij goed kan vissen en jagen. Jim blijft inventief om het hen zo gerieflijk mogelijk te maken. Maar er klopt iets niet. Hijzelf spoort niet. 's Nachts weent hij zijn zoon wakker, maar Roy roert zich aanvankelijk niet. Welk kind ziet nu graag een ouder huilen? Later biecht Jim fouten uit zijn verleden op, dat hij Roy's moeder bedroog, of naar de hoeren ging. Nu ook niet meteen het soort gesprekken dat Roy wil voeren. Het schaarse contact via de zender met Jims ex-vrouw verbetert de situatie niet. Jim kan het niet aan. En dan gebeurt er een drama.

Die wending wil je als lezer eerst niet geloven. Je denkt dat het om een droom gaat, een nachtmerrie die een tergend aantal pagina's blijft duren. Het is helaas geen droom. Die bittere realiteit komt over als een mokerslag, een stomp in je maag en ook nog eens een krachtig gestrekte middenvinger voor je gezicht. Op dat moment volgen er nog honderd pagina's waarin een van beide hoofdpersonages je voorgoed ontglipt.

Het wisselende aanbod van titels van Scratch Books wekte aanvankelijk ongerustheid en twijfel bij ons op. Sommige titels vonden we missers, anderen net niet goed genoeg en nog andere verzekerden er ons integendeel van dat het wel goed komt, zeker op basis van de aankondigingen van te verschijnen albums. En als die allen het kaliber zijn van deze Sukkwan Island — zonder twijfel hun strafste one-shot tot nu toe — dan zitten we op rozen. Rozen met doornen evenwel, want geprikkeld dan wel geprikt worden is een must om ons vat met complimenten aan te slaan.