Hoe kon het zover komen? Europa is een woestenij geworden. Enkel wat eenzame kolonies bieden nog het hoofd aan de Witte Pest die de mensheid haast heeft uitgeroeid. Een zwaarbewapende bevoorradingstrein komt haastig het omwalde fort aangereden. Op het dak zitten twee kerels de onverwoestbare klassieker Don't Fear the Reaper te zingen. Hun enige bezit van waarde zijn twee moto's. Hun wapens? Een onverwoestbare portie zelfvertrouwen en tonnen charisma. En dat zal nodig zijn om het hoofd te kunnen bieden aan de Rippers.

Neen, dit is niet de openingsscène van de elfendertigste Jeremiah, maar wel van het gloednieuwe Gung Ho. De wezen Goodwoody krijgen hun laatste kans aangeboden. Ze moeten zich proberen te integreren in het godvergeten Fort Apache, en er de strikte regels volgen. Want enkel wie zich conformeert en de rangen sluit, overleeft. Je ziet van hier dat dit een moeilijke opgave wordt voor onze opgeschoten pubers.

Het openingsdeel van Gung Ho, verbasterd Chinees voor Samen Werken, kan je niet echt een origineel scenario verwijten. Maar dat is niet erg. Op platgetreden paden is het immers vlot wandelen. De Duitse scenarist Benjamin von Eckartsberg stelt in dit openingsdeel dan ook heel naturel de verschillende karakters voor, en weet op de achtergrond moeiteloos de interne én externe spanningen op te bouwen. En net als je begint te denken dat je de aftastronde nu wel hebt gehad, ontploft de boel. Boem paukenslag! Jawadde! En dat Gung Ho de juiste snaren blijft raken, blijkt alleszins uit de vele vijfsterrenrecensies die het tweede deel bij onze zuiderburen mocht ontvangen.

Maar de grootste ontdekking is het tekenwerk van Von Eckartsbergs landgenoot Thomas von Kummant. Zoals Arthur de Pins (Schatjes, Zombilennium) werkt hij zonder zwarte contourlijnen en laat de hevige inkleuring de grenzen bepalen. Hierdoor krijgen de tekeningen een natuurlijk 3D-effect. En als het geheel een amorfe massa dreigt te worden, zoals bij een bos bomen, dan zet hij de schaar in de tekening. Uit de kleurenpracht knipt hij wat bomenkruinen, en maakt er een prachtige collage van. Verrassend, wat vreemd, maar zo mooi en effectief. Het mag je dan ook niet verwonderen dat het resultaat je doet denken aan een prachtig zomerkamp, boordevol spetterende kleuren. Maar die pracht verstilt als de Rippers opduiken...

Gung Ho is de Jeremiah die Hermann al jaren vergeet te maken. Hmm, hoe pakkend die zin ook is, ze doet de waarheid wel wat geweld aan. Gung Ho is minder cynisch en volwassen dan Hermanns eenzaten, maar net hierdoor is Gung Ho zo'n zeldzame strip die tieners weer kan doen lezen. Grafisch interessant, boordevol merchandisingpotentieel, én gezegend met een universeel thema. De eerste vette topper van het Gorilla-fonds is een feit.