"It's Hollywood, Jim, but not as we know it", zou Mr. Spock zeggen als hij in het Hollywood van Ekhö downgebeamed zou worden. Zoals we inmiddels weten dankzij de vorige albums in New York en Parijs zijn Fourmille en Yuri als een Alice Through the Looking-Glass in een wondere spiegelwereld beland die lijkt op de onze, maar toch ook weer niet. Wit konijn van dienst is de preshaun Sigisbert die moet waken over het "Thaumische evenwicht", bedreigd door de intrusie van de twee hoofdpersonages in Ekhö. Het duo trekt, gevolgd door Sigisbert, naar Hollywood om de impresario te worden van filmster Norma Jean. Alle gelijkenissen met Marilyn Monroe (echte naam: Norma Jeane Baker) berusten geenszins op toeval. Zeker niet wanneer ze in hare pure haar allerlaatste filmscène voor Something's Got to Give draait, ook in deze spiegelwereld met alle rondingen op de juiste plaats. Of Happy Birthday zingt voor Mister Governor (met wie ze duidelijk iets had), of haar jurk The Seven Year Itch-gewijs doet opwaaien. Het voortijdige en geheimzinnige heengaan van de echte en de gespiegelde Norma Jean zet de sporadisch door geesten van overledenen in bezit genomen Fourmille aan haar dood uit te spitten. Is Norma Jean omgebracht door filmbaas Zunack? Zit rivale Biz Sailor (herken Liz Taylor) erachter?

De speurtocht is een aanleiding voor de auteurs om de filmliefhebbers onder hun lezers te plezieren met vette tot subtiele knipogen naar blockbusters als Psycho, The Blues Brothers, Alien of Harry Potter. Darth Vader, E.T., Quentin "Tarantula" Tarantino en King Kong ("was de naaktscène gênant?") doen een cameo. Klassieke bad guys Jack Palance en Peter Lorre worden getypecast als maffiosi. Jack Sparrow ziet zijn Black Pearl vermalen door Jurassic Park-monsters. Dat alles in een mechanisch-magische Schijfwereld-achtige parodie van Hollywood. (Hollywood leent zich daar zeer goed toe, bewees Terry Discworld Pratchett vijfentwintig jaar geleden al met Moving Pictures of Rollende Prenten).

In deze komische reeks bewijst Christophe Arleston dat met zijn onconventionele kronkels ook buiten Troy leuke verhaaltjes te verzinnen zijn en Alessandro Barbucci doet zijn SkyDoll-reputatie alle eer aan met zwierige actie, alleraardigste wipneusjes en allerminst gênante naaktscènes. Maar wij lezen de reeks vooral voor de intrigerende, tegelijk schattige en onheilspellende preshauntjes, hoor.