Ze had een minirokje aan, hoge hakken, doorkijkbloes met schuimrubberen cups. Alles was haar te klein: haar kleren, de wereld, haar verstand. De kans dat dit de openingszin was van een Oom Wim-verhaal is klein. Oom Wim hield zich niet op met de Kirstens, Danielles en Olga's van deze wereld. Onze favoriete oom causeerde liever over ware helden zoals de Bretoense kaapvaarder Surcouf die rond 1800 de Engelse vloot tot wanhoop dreef. Het verstripte drieluik werd een instantklassieker van Victor Hubinon en Jean-Michel Charlier.

Vandaag, bijna zestig jaar later, is Surcouf nog steeds hot, en worden zijn avonturen opnieuw verstript. Een verre achterneef van de kaper, onderwaterarcheoloog Erick Surcouf, verbond zijn naam aan het project en blies samen met scenarist Arnaud Delalande de mythe weer nieuw leven in. Als vervanger voor Oom Wim kozen ze voor Jonas Wiggs. Deze fictieve spion van de Engelse kroon doet zich voor als journalist van de Times, en door te praten met verschillende mensen uit de omgeving van Surcouf, kwamen we flashbackgewijs al veel te weten over de held. Maar in dit tweede deel heeft de spion zich kunnen manoeuvreren tussen de getrouwen van de kaperkapitein, en horen we de straffe verhalen echt uit eerste hand. De vraag is in welke mate we gemanipuleerd worden door die Wiggs! Deze verhalen zijn immers zo eenzijdig positief, zo aangedikt,... dat het lijkt of onze Engelse journalistverteller-spion alle objectiviteit kwijt is. Niemand kan toch zo chauvinistisch zijn over de vijand! Dat moet haast een lezersval zijn. Maar eerlijk gezegd verdenken we de scenaristen niet van dergelijke subtiliteit, en vrezen we dat die hagiografische aanpak doelbewust is.

Surcouf is immers zo'n typische held die icoon in eigen land is, maar nauwelijks bekendheid geniet buiten de landsgrenzen. Zo'n nationale trots als Jan Breydel in Vlaanderen, Michiel De Ruyter in Nederland of Francis Drake in Engeland. Daar is niets mis mee, maar het vergroot wel het risico dat je puur voor eigen publiek preekt. Misschien was Surcouf een heilige kaperkapitein. Misschien ook niet — wij hebben immers niets tegen de Engelsen. Feit is dat die gedateerde zwart-witaanpak heel wat kritische vragen oproept. Gelukkig zijn er nog de tekeningen van Guy Michel. De Fransman kiest voor een grovere stijl dan we gewoon waren van zijn Drakenbloed, en laat zich inspireren door een René Follet. Het past perfect bij de retroaanpak van de reeks.

Surcouf is een actuele strip voor nostalgici, en ideaal leesvoer voor wie deze Franse held wil leren kennen.