De Zwarte Hand... Een album uit 1972. Dat was het eerste Jerom-album dat we ooit gelezen hebben. We herinneren ons nog dat we dat maffiaverhaaltje als tienjarige nogal moeilijk te behappen vonden, totdat achteraf bleek dat het scenario gewoonweg aan alle kanten rammelde. Jerom was toen al lang een massaproduct geworden met weinig ziel en een duidelijk gebrek aan inspiratie. Niemand was er dan ook rouwig om dat de reeks rond de Gouden Stuntman in 1982 een eerste keer stopte. Daarna verschenen er tot 1991 nog wel albums waarin Jerom zijn gouden kloffie aan de kant legde en 'gewone' avonturen beleefde, maar ook die lieten we graag links liggen.

Nu moeten we toegeven dat de krachtpatser nooit ons favoriete strippersonage is geweest. We vonden het te simpel en ergerden ons vaak aan het hoge deus-ex-machinagehalte van de figuur. Scenaristen zaten vaak met de handen in het haar om een manier te vinden om Jerom (tijdelijk) buitenspel te zetten omdat anders het Sus & Wis-avontuur op enkele bladzijden kon afgehandeld worden. Hoe vaak is hij niet op reis? Of verzint de vijand een manier om hem in slaap te doen? In De Krakende Carcas laat Paul Geerts hem zelfs ontvoeren door ruimtewezens die heel toevallig onze atmosfeer passeren. Wanhoopspoging of pure camp? We zijn er nog altijd niet uit...

En dan is er nu deze reboot van de Gouden Stuntman in het zog van het Amoras-succes. Via verschillende berichten in de pers en een eenzaam exemplaar op een tweedehandsbeurs was het verhaal al van tevoren bekend bij het grote publiek: Jerom heeft zich tijdens een opdracht in de luren laten leggen door een topcrimineel en heeft zo heel wat doden op zijn geweten. Vijf jaar later zien we een drankverslaafde en depressieve ex-held terug en is zijn dienst FORCE buiten de wet gesteld. Knappe jongedame Epifanie doet verwoede pogingen om hem uit de goot te halen en hem klaar te stomen voor een nieuwe opdracht.

Scenarist Bruno De Roover introduceert een aantal nieuwe personages in dit eerste deel, maar laat de prelude veel te lang aanslepen en houdt zo het echte avontuur voor de delen 2 en 3. Dat hij voor de lancering van een Europees superheldenverhaal gretig graait in de back catalogue van Marvel en DC, willen we deze keer nog met de mantel der liefde bedekken, maar in het volgende deel moet het toch echt wel knallen! Om trouw te blijven aan de roots van het personage, behoudt hij wel Jeroms lapidaire taalgebruik, maar dat had voor ons dan weer niet gehoeven.

Romano Molenaar levert fijn tekenwerk af en geeft een klassiek personage een originele nieuwe smoel. Bovendien laat hij hier zien dat het superheldenuniversum echt wel zijn dada is. Zijn werk voor de eerder genoemde comicgiganten is daar natuurlijk niet vreemd aan.

Ook nu vragen we ons weer af wat de meester himself (wiens naam nog prominent op de cover prijkt) van deze creatie zou vinden. Willy Vandersteen maakte er nooit een probleem van dat zijn reeksen verdergezet werden, maar gaf zijn opvolgers wel duidelijke richtlijnen mee, onder meer rond het in beeld brengen van geweld. Die grondregels worden hier nu toch serieus met de voeten getreden: een op Amerikaanse leest geschoeide action hero comic stelt nu eenmaal niet veel voor zonder sappige knokpartijen. Volgens de erven Vandersteen is er echter geen vuiltje aan de lucht. Enig bochtenwerk is hen zeker niet vreemd als het gaat om het veiligstellen van hun erfenis.

Voor deze J.Rom - Force of Gold zwengelt Standaard Uitgeverij de marketing- en hypemachine nog maar eens aan en ze spreken zelfs van een eerste oplage van tweehonderdduizend exemplaren. We vragen ons toch af of ze met dit album het succes van Amoras kunnen evenaren. Die reeks schudde het indommelende Vlaamse striplandschap toch even goed door elkaar, maar bleef al bij al een serieus gepimpte familiestrip. Strips over superhelden scoren in de Benelux vooral bij een kleine niche. We zijn dan ook benieuwd of deze J.Rom het mainstreampubliek wél zal weten te overtuigen...