Kruip maar in je lezersbriefpen. Verzamel die stenen. Wet de messen. Schraap de kelen. En zet het alvast op een luid boe-roepen. Klaar? Hier gaan we dan. Tekenaar Darick Robertson vinden wij een heel matige tekenaar. Zo eentje die wel wat kan tekenen, maar waar wij geen traan zouden laten, mocht hij een vaste job vinden als zebrapadschilder. Met alle respect voor de zebrapadschilders onder ons. Effn voelen, ja we leven nog. We gaan dus verder. We werden zelfs niet een beetje warm toen we deze comics doorbladerden. Integendeel, de tekeningen zijn echt, maar dan ook echt ons ding niet. Maar op stripfora, recensiesites en vaktijdschriften werd Transmetropolitan steeds beschreven als een must-read. Een klassieker. Of eerder een atypische klassieker. Toen het okselfrisse RW Uitgeverij besloot de reeks te vertalen, waagden we het er toch op. Het waren maar tien delen, en de uitgeverij beloofde er een fors uitgifteritme op aan te houden. Ze hielden en houden nog steeds woord. Petje af!

Intussen zijn we een goed jaar verder, en Transmetropolitan is afgelopen (of toch bijna, want er volg nog een bundeling met losstaande, afgeronde verhalen). We zijn triest, immens triest. Want dit was nu eens echt een m*therf*cker van een strip! In geen jaren zijn we zo vaak gechoqueerd geweest door een bundeltje papier. De wereld waarin onderzoeksjournalist Spider Jersusalem zijn werk deed, was zo verrot en geschift dat we na elk deeltje hoopten en bidden dat het maar een nachtmerrie was. Transmetropolitan gaf ons namelijk een verslag vanuit de anus van de wereld. Een verslag in geuren en kleuren. Geen frustratie, geen heilig huisje, geen enkel taboe liet de Engelse scenarist Warren Ellis ongemoeid. Dit was ongemeen hard en deed je verlangen om te sterven voor je oud wordt. Maar het is zo confronterend. Zo raak geschreven. Zo vlijmscherp gefileerd, dat je steeds snakte om het vervolg te lezen.

En nu is het afgelopen. Op de mesthoop die deze wereld was, is er voorwaar een roos gegroeid. Spuuglelijk, vol doornen, maar het is een roos. Er is dus toch nog hoop. Dit einde hadden we niet verwacht, en maakt de reeks des te mooier. Waar is die godverdomse zakdoek?

Beste striplezer, als je dit jaar besluit om even uit je literaire comfortzone te stappen, laat het dan met Transmetropolitan zijn. Je wereld zal hierna nooit meer dezelfde zijn. Oh ja, gewoon kopen, en niet letten op de tekeningen.