nds het vorige deel heeft de kreupele Laghou zijn waarde voor de stam van de Rode Rompen in het algemeen en voor zijn sterkere broers in het bijzonder bewezen. Alleen weten zij dat nog niet. Bizon Langbaard moest er per se aan want het vervaarlijke dier velde Laghous vader. Laghou en zijn broers trokken apart op pad om een eed van wraak uit te oefenen. Terwijl de broers teruggekeerd zijn (zonder Langbaard, maar wel met andere bizons), blijft Laghou afwezig. Hij ontmoet andere stammen, vredelievende en gevaarlijke. En hij belooft aan de maanclan zich in te zetten voor een nieuwe missie: het bevrijden van de door de bemosten ontvoerde vrouwen van de maanclan die in het bezit zijn van een levensdrank. Dat drankje zou de door een ziekte getroffen maanclan kunnen redden.. In ruil voor het slagen van zijn missie wordt Laghou een jachkristal belooft, een magisch wapen waarmee hij de eer van zijn stam zou kunnen redden.

Er wordt lustig met knotsen gezwaaid en bloederig opgetreden tegen mens en dier. In al die scènes blinkt Emmanuel Roudier uit als een actiegedreven verteller. In contrast staan de kampvuurscènes... een teveel aan praatscènes eigenlijk die de vaart uit het verhaal halen. Nooit geweten dat primitieve neanderthalers zo'n kletsmajoors konden zijn. Niettegenstaande dit euvel blijft de queeste van underdog Laghou wel de moeite waard om te blijven volgen. Het is eens wat anders dan de vele heroïc fantasyreeksjes die er in overvloed zijn. De setting in de oertijd heeft de uitwerking van een frisse adem... Adembenemend zijn dan weer de prachtig ingekleurde natuurdecors die de geloofwaardigheid helpen vergroten.

Terwijl Derib voor de rest van zijn bestaan geassocieerd zal worden met zijn indianenreeksen, zo kunnen we Roudier nu al gelijkstellen met de oertijd. Voor De Strijd om het Vuur verstript hij de bekende, verfilmde roman van J.-H. Rosny Aîné waarbij drie prehistoriërs een gevaarlijke tocht ondrenemen om opnieuw vuur te vinden en terug naar hun horde te brengen. Na heel wat tegenspoed komen de drie gezellen op het spoor van een bruikbare vuurbron die in handen is van de Kzamms, een stam van angstaanjagende menseneters, een overmacht die de drie in principe het hoofd niet kunnen bieden. In principe dus, want een beklonken vriendschap met nota bene een groep mammoeten levert een onverwachtse bondgenoot van formaat op!

De strijd om welke van beide reeksen de beste is, is een uitgemaakte zaak. De Strijd om het Vuur is duidelijk beter opgebouwd en kent betere climaxen. Alleen al de stampede van dolgedraaide mammoeten is een festijn voor het oog. Roudier springt hier ook spaarzamer om met dialogen, maar toegevoegde tekstkaders puilen dan weer uit van onnodig literair klinkende volzinnen. Het verhaal is visueel sterk genoeg zonder die ballast.