Na het lange piratenverhaal De Schat van Salami achtte Rob van Barneveld de tijd weer rijp om het over zichzelf te hebben, of althans over een absurd alter egootje van zichzelf. Hij gaat hiermee zowat Aimée de Jonghs Snippers achterna, maar dan toch met wat meer afwijkingen dan de dagelijkse beslommeringen van zijn dagboekstripjesachtige stripstrookjes publicerende collega.

In de twee albums van Rood Gras, beide uitgegeven op een kleiner, liggend formaat, waren er minder rode draden dan in dit album op regulier formaat het geval is. Reeksen over uitgaan of zijn werk achter de toog van een bar worden afgewisseld met verschillende grappen over een vriendin en zijn kat. Wat die kat betreft, is dit album een must have voor kattenfliefhebbers. Die grappen zijn werkelijk hilarisch. Maar eigenlijk is het humorniveau nergens ondermaats, onder de voorwaarde dat je openstaat voor absurde, bijwijlen surrealistische humor. Een enkele keer weet Rob in een verhaaltje van amper twee pagina's een gevoelige snaar te raken. Hij krijgt samen met zijn vriendin een auto-ongeluk waarop de vrouw middels haar bloedende ingewanden een laatste boodschap voor haar geliefde vormt... Ja, je moet het dus lezen om het tragikomische te vatten.

Doorgaans lukt het ons niet om onze concentratie tot het eind te handhaven bij verzamelingen van 48 pagina's met een toevloed aan strookjesstrips, halve en volledige paginagags en kortere verhalen. Er treedt een automatisme in bij het lezen en begrijpen van de grappen en dat is nefast voor het pezier. Hier dus niet. Met Rood hadden we integendeel de indruk dat we nog wel zo'n album vol grappen konden behappen. Rob mag voor ons op dit elan lustig verder gaan. En wat dat feestje met de regen aangaat, we denken dat een feestje in het hoofd van Rob altijd amusant is.