Tussen de generatie van Werner en Charlotte (de vorige cyclus die Marc-Antoine Boidin en Bernard Yslaire maakten) en Hugo en Iris (getekend door het niet minder getalenteerde duo Jean Bastide en Vincent Mézil) is er nog de generatie van Maxime Augustin, de zoon van Werner en Charlotte, die later hertrouwde met Oostenrijker Gunther von Dantz, en Constance Van Loo. Constance is de dochter van de Vlaamse huishoudster die inwoont bij de adellijke familie. We weten dus al dat die twee het met elkaar zullen aanleggen. Tussen hen in staat nog wel een rij andere personages. Maximes halfzuster Josepha ziet haar broer zodanig graag dat ze later met hem wil trouwen. Dat wil Constance ook wel. Maar Maxime, bijgenaamd Maxou, laat zijn oog vallen op een andere schone. Maximes vader heeft niets anders dan verwijten over voor de zoon die hij moest adopteren. Wanneer Maximes moeder sterft, is het hek van de dam. Slagen. Misbruik. Weglopen van huis. Nog meer straf. De adel en de clericus stoppen het schandaal liever in de doofpot. Maar dat is buiten Maxime gerekend. Ondanks alles heeft hij een aardje naar zijn vaartje, net waar Gunther hem in de val lokte. Hun lot is verdoemd, zoals van alle Sambers.

Hoe verder we in het album lazen, hoe meer ons hartje vervaarlijk bonsde bij elke nieuwe verwikkeling die Maxime te beurt valt. De mate waarin Boidin het allemaal uitermate briljant in beeld brengt, doet je op den duur zelf misbruikt voelen. De emoties zitten zodanig in de ogen besloten dat er geen expliciete scènes nodig zijn om weerzin op te wekken. Woede, angst, minachting, verleiding,... Probeer het als tekenaar maar eens te vatten in twee bolletjes met lichtschakeringen. Hoewel het verhaal enkele platgetreden paden bewandelt en zelfs even neigde naar een historische versie van een dramatische weekendfilm op de vrouwenzenders Vitaya en Vijf, zaten we nooit eerder zo intens in een verhaal als dit eerste deel van een nieuwe trilogie. Bij de laatste pagina paste een zucht met een hoofdschuddend "o nee toch, wat is er met het schattige jochie gebeurd?" Dat belooft voor het vervolg.

Met de cyclus Maxime & Constance overklast dramaturg Yslaire verreweg het meeste van zijn complete œuvre. We moeten al terug naar zijn allereerste Samber-verhalen om ons eenzelfde indrukwekkende leeservaring te herinneren. Dit is... onbeschrijfelijk goed.