De meiden in het Amerkaanse stadje Wet Moon hebben het niet makkelijk. Als ze al niet worstelen met zichzelf, dan wel met de situaties waarin ze onvrijwillig of door hun eigen schuld in terechtkomen. Cleo is lesbisch en heeft een relatie met Myrtle. Maar hoe lang nog? Ze laat zich namelijk kussen door Mara. Cleo heeft ook een baantje gevonden in een koffiebar. De mooie Zia is er haar collega. Zij heeft maar één arm en is de kamergenote van Myrtle. De gore taferelen die Cleo in de koffiebar meemaakt, gaan haar verstand te boven. Op een avond belaagt een overvaller Cleo en Zia in een park, maar een gemaskerde onbekende (een meisje) slaat hem neer. Samen met het punkmeisje Trilby en Mara gaat Cleo naar een stripfestival. Daar herkent een jongen haar. Cleo schonk hem eerder een gebroken kaak. Ondertussen gaat Audrey babysitten bij de vijftienjarige, graatmagere Fall en twee wanstaltige etterbakjes die het haar nog doet spijten dat ze een centje probeert bij te verdienen als babysitter. Fall muist er vanonder en legt het aan met de vrijer van Audrey. Gooi daar nog wat ander meidengedoe bij en je hebt het recept voor een soap, maar dan van het gedegenereerde soort met gothics, emo's en alternativo's.

De tegenstellingen met ons eigen comfortabele, zorgenloze en gelukkige leventje konden niet groter zijn. Het aantrekkelijke tekenwerk van Ross Campbell achten wij drempelverlagend genoeg om ons in deze subcultuur te begeven. De manier waarop hij traagjes zijn verhaal opbouwt om te eindigen met een escalatie in de vorm van een dode is prijzenswaardig. Hij neemt er zijn tijd voor en slaat vervolgens toe. Die moord is goed voor een cliffhanger om je het vervolg te doen lezen, een opgave die ons vooralsnog niet tegenstaat.