DE KILLER 6
Modus Vivendi
Luc Jacamon + Matz • Casterman
56 p. (HC)
|
|
| Sympathie voor een killer |
|
Van 2003 was het al geleden dat er een album van De Killer verscheen. Terugkomen na vier jaar afwezigheid, noemen we al snel een comeback.
Wat is er ondertussen gebeurd met de mysterieuze huurmoordenaar? Hij zei zijn job vaarwel, settelde zich in Venezuela, kreeg een zoon en verliet vervolgens vriendin en kind, maar het koppel schiet nog steeds goed met elkaar op. Dat de killer geen family man is, moeten we verticaal klasseren op het schap domme opmerkingen. Terwijl hij met de zin, noodzaak en onzin van zijn beroep worstelt, heeft hij dan toch weer een nieuwe opdracht aangenomen. Hij moet een paar mensen omleggen waarvan hun bezigheden van staatsbelang blijken te zijn. De killer heeft geen idee welke gevolgen de moordcontracten zullen hebben. Pas wanneer hij een gerespecteerde non moet neerschieten, begint het hem te dagen dat er iets niet klopt. Hij wil meer weten en trekt zijn opdrachtgevers na. Maar dat had hij beter niet gedaan. De killer komt in een wespennest terecht.
Op nagenoeg elk vlak behoudt de killer zijn coolness. Scenarist Matz beweert dat het personage eigenlijk een autist is die in de eerste cyclus interesse begint te vertonen voor anderen. De tweede cyclus toont aan dat een moordenaar gemanipuleerd wordt door zijn opdrachtgevers.
Wat ons als lezer nog meer interesseerde, waren de monologen die de killer in gedachte aan ons vertelt. Het gaat om morele kwesties met standpunten die tegelijk de wenkbrauwen doen fronsen als doen nadenken. Vaak zijn we het oneens, vaak ook niet. Duidelijk is dat de killer met dergelijke morele vragen zoekt naar een verdediging voor zijn daden, meer dan naar sympathie. En daar zeg je wat. Matz vindt het bijzonder vreemd dat veel lezers sympathie opbrengen voor de killer. Waarom? Waarom ook bij jou? |
|
| > DAVID STEENHUYSE — oktober 2007 |
