"Dat meen je niet!", bulderde onze hoofdredacteur. "Dat scenario heeft een baard waar zelfs een bezwete oksel van een Bulgaarse boerin niet aan kan tippen". "En wat denk je van..." "Komaan, die tekeningen zijn nog voller dan Kim Holland na een doordeweekse werkdag". Beduusd keken we naar elkaar. Zo hadden we hem nog nooit gezien. "Die gozer hier is toch hartstikke swag", probeerde onze jongste Nederlandse collega nog. "Zwijg, nog maar eens een strip over vrouwen, homo's en boekweitpannenkoeken!" "Dames en heren, wij zijn op zoek naar hét debuut van 2014! Door welke strip werden jullie dit jaar uit je onwelriekende sokken geblazen?" "Ik heb hier iets", zei een helmboswuivende medewerker dapper terwijl hij wat frunnikte aan zijn wambuis. "Het is deze week verschenen bij Strip2000, en ik vind het... euh… fijn". "Strip2000? Dat meen je niet! Geef eens hier!" Wat er toen gebeurde, beste lezers, was niets minder dan een mirakel. Regenwolken trokken weg, de zon brak door, en één krachtige zonnestraal viel door het beduimeld venster. Het licht weerkaatste op de glanzende cover en al vlug werden onze harten vervuld met een hemels licht. "Dat... dat meen je niet!", stamelde onze hoofdredacteur. "Onder welke steen heeft die tekenaar al die jaren verstopt gelegen?! Dat is gewoonweg fantastisch!" "Gij daar, morgen schrijft ge een bespreking waardoor elke stripliefhebber deze strip in zijn handen neemt, hem besnuffelt en hem voorzichtig openslaat, om uiteindelijk sprakeloos achter te blijven én met het album naar de kassa rent! Begrepen! En dit in 250 woorden! Ge moest al bezig zijn!"

Drie kortverhaaltjes. Meer had de Nederlandse illustrator Wilbert van der Steen niet nodig om ons te ontroeren tot op het bot. Hij debuteerde met een bewerking van Prokofjevs muzikale sprookje Peter en de Wolf. Prachtige, ragfijne illustraties volledig in zwart potlood waarbij elk kadertje vreemd genoeg ingekleurd werd met één enkel steunkleur. Het effect is griezelig perfect. Less is zelden zoveel more geweest. Maar van der Steen excelleert pas helemaal als hij in zee gaat met scenarist Marc Legendre. In tegenstelling tot Misschien / Ooit / Nooit en andere Amorassen koos Legendre hier voor het kleine gebaar. Een fijn idee, een kleine actie, een vrolijke overweging, en je hebt een verhaal dat net dat tikkeltje anders is. De kers op de taart is het sprookje aan wie deze stripreeks haar titel te danken heeft. Het Inuïtmeisje Ayak kreeg voor haar verjaardag van een gekke professor het éénogige fabelhondje Por. Om dit te vieren, schonk ze wat thee uit een mottig theepotje. En ja hoor, een geest ontsnapte, en Ayak mocht één luizige wens doen. Eéntje maar... Wat zou ze wensen? Ook hier is Marc Legendre weer erg goed in kleine dingen groot maken. En maakt Wilbert van der Steen het geheel nog grootser. Ayak + Por verzet duidelijk de bakens van het moderne sprookje.

Simpele marketeers zouden dergelijke stripalbums ongetwijfeld beplakken met een "graphic novel"-sticker, maar dat is Ayak + Por geweld aandoen. Dit is een lichtjes fantastische kinderstrip waar ook volwassenen zich helemaal thuis in voelen. Ayak + Por is ronduit genieten. Ayak + Por is pure ontroering. Alleen de zakdoeken moet je zelf kopen.