Meneer van Dooren (hij stond op die kleine 'v') hield ons graag onledig met expressieoefeningen in het derde middelbaar: vrije, ketting- en (zijn persoonlijke hit) bloemkoolassociaties... van niks bleven we gespaard. (Dat over die laatste in de gespecialiseerde vakliteratuur niks terug te vinden is, konden we toen nog niet weten.) Maar we gingen maar al te graag volledig loos: we sprongen van 'sneeuw' over 'yeti' naar 'Mao's rode boekje', hinkelden verder naar 'sikkel' en 'Pieter Breughel' en kwamen via 'worst' en 'ijskast' netjes terug bij 'sneeuw' uit.

Frodo De Decker doet eigenlijk niks meer dan dergelijke associaties op een vlotte manier naar het tekenblad vertalen. Door Arthurgewijs een schroevendraaier uit een rots te trekken rolt onze antiheld Otto namelijk van de ene gekke toestand in de andere, maar maakt hij uiteindelijk de cirkel toch weer netjes rond. Het verhaal wordt breed uitgesmeerd over 48 pagina's, maar vaak kun je door de uitgekiende lay-out een aparte bladzijde ook als losse gag lezen. Terloops laat De Decker (voor de meerwaardezoeker onder ons) ook heel wat iconische beelden uit de populaire cultuur passeren. Zo herkenden we zonder al te veel problemen de sixtiessciencefictionfilm Fantastic Voyage, Super Mario, H.G. Wells' Empire of the Ants, de kerstman in Rovaniemi en de skeletjes van de Mexicaanse Día de los Muertes. De tekenaar hanteert bovendien een heldere stijl die wij wel weten te smaken.

Is er in het Nederlandse eum... taalgebied naast Boerke nog plaats voor een tekstloze humoristische strip? We knikken hier graag ja op tot onze nekwervels een verrekking oplopen en deze Otto het lezerspubliek krijgt dat hij verdient!