Amazones van Troy, Veroveraars van Troy, Tykko, Askell, Elixers,... Lang niet alle reeksen van Christophe Arleston blinken uit in een regelmatig verschijningsritme. Dat komt ervan als je met veelgevraagde tekenaars werkt. Maar met hun kwaliteiten als pasmunt houden ze het publiek hongerig naar meer in plaats van hen te doen afhaken. Alleen al de cover van Elixers 3, met een gedetailleerd stadsdecor, toont aan dat het wachten beloond wordt. Toch is er iets vreemds aan de hand met de tekeningen. Op elk van de pagina's schemeren Alberto Varanda's potloodlijnen door. Ook arceringen en schaduwpartijtjes zijn potloodvegen. Daar hebben we allerminst iets op tegen, ze geven de tekeningen een grotere authenticiteit, maar op die ondergrond slaat de loepzuivere, scherp afgelijnde inkleuring als een tang op een varken. Die inkleuring had de uitstraling van de potloodtekeningen moeten volgen en wat meer ambachtelijkheid voor de dag moeten leggen.

Elixers brengt drie hoofdpersonages naar voor: de magiestudent Tolriq en de verwende prinses Murmilia met haar lijfwacht Faude die qua rondborstigheid niet moeten onderdoen voor elkaar ... Klinkt herkenbaar? Ja, in Ythaq heeft Arleston de trioformule nog meer geperfectioneerd. In Elixers moeten de drie voorkomen dat een schurk (Olkas de Duistere) zijn plan ten uitvoer brengt om de hele wereld te vernietigen. Hun missie loopt niet van een leien dakje... of wat had je verwacht?

Toch jammer dat er geen grotere regelmaat mogelijk is. Het lange wachten tussen twee delen valt vooral nadelig uit voor de voortgang van het verhaal. Tegelijk verplicht het om telkens de vorige delen te herlezen, en da's geen straf.