Van alle gevaren, zombies of tegenstanders met minder goede bedoelingen die Rick en zijn gezelschap van overlevenden al tegenkwamen, overtreft Negan hen allen. Waarom? Omdat hij intelligent is. Negan is de mensen van wie hij wil profiteren steeds een stap voor omdat hij hen beter doorheeft dan zij zichzelf. In Rick vindt hij een gelijke die zich niettemin gedeisd houdt. Tot nu, de oorlogszuchtige titels van de delen 19 en 20 liegen er niet om. Tijd om de spieren te rollen en voor eens en altijd uit te maken wie de sterkste is: Negan, met zijn haast seksuele obsessie voor zijn met prikkeldraad omwikkelde baseballknuppel, en de meerderheid van Saviors die hij leidt, of Rick die een verbond weet te sluiten met twee andere groepen voor een wankel tegenwicht dat hij in de strijd wil werpen. Eén iets staat vast: er zal bloed vloeien. Langs beide kanten.

Robert Kirkman roeit weer een aantal personages uit die je al een tijdje kende. Net zoals in Game of Thrones hecht je je beter niet aan personages. Voor je het ziet aankomen, zijn ze er niet meer. Het ritme is opzwepend, de climaxen buitelen over elkaar als twee speelse leeuwenwelpen en ook de zombies laten zich niet wegdrummen in het geweld dat de resterende overlevenden verder decimeert. Komt het ooit nog wel es goed? Een happy end ligt misschien niet in het vooruitzicht, maar vooralsnog blijven we genieten van het uitstel.