Ergens in de late jaren 1970 stond bij moeke op de mansarde een simpel kastje: een vergeeld gebloemd behangetje op de schappen, geen deuren ervoor, wel een gordijntje, ooit gefabriceerd uit een oude voorschoot. In die kast zat de stripcollectie van onze nonkel die toen al lang niet meer in het medium geïnteresseerd was, maar liever aan zijn blauwe Suzuki AC50 sleutelde. Vele uren hebben we doorgebracht in dat opkamertje, gretig bladerend in de Hanna-Barbera-bundelingen van de Flintstones, de Jetsons en onze favorieten Top Cat en Huckleberry Hound. Onderaan de stapel troffen we ook enkele beduimelde exemplaren van Baard en Kale aan. Echt klaar waren we daar nog niet voor, maar we raakten wel uitermate geïntrigeerd door het personage Stomp. Die piekfijn uitgedoste crimineel met witte ridderhelm (en dat übergaye sigarettenpijpje) was toch net iets anders dan de populaire antagonisten Anatool, Krimson en zelfs Bahaal die thuis de stripverzameling opleukten. Wat er ondertussen met al die boekjes gebeurd is, weten we niet. Jammer, want een ouwe B&K in goede staat levert tegenwoordig aardig wat centjes op.

Stomp is doorheen de jaren uitgegroeid tot een ware cultheld en hij bekleedt ook in de Schurkentop een prominente plaats. Waar hij precies eindigt in de top 50 kom je in 2015 te weten. Nu krijgt hij dus zijn eigen dubbelalbum op scenario van Stéphane Colman, die van Stomp-bedenker Maurice Rosy expliciet de toestemming kreeg om de ware identiteit van het personage te onthullen. Rosy had hier oorspronkelijk zijn eigen (testamentair vastgelegde) versie van, maar die verscheurde hij toen hij het scenario onder ogen kreeg.

De tekeningen zijn van Eric Maltaite, zoon van Willy (Will) Maltaite die al in 1949 de tekenpen overnam van bedenker Fernand Dineur. Maltaite junior tekent met respect voor de traditie (hij heeft ooit nog meegewerkt aan de originele reeks), maar hij maakt het allemaal net iets donkerder en ruwer.

En het verhaal dan? Da's dik oké! Stomp koopt het kasteel van Knightgrave en al flashbackend schrijdt hij mijmerend door de vele kamers. In het begin is het serieus wennen aan de vele tijdsprongen, maar een keer je daar aan gewend bent, kan je niet anders dan gebiologeerd verderbladeren. Zoals het er nu naar uitziet, heb je al een redelijk zicht op de ware identiteit van de topcrimineel, maar de twijfel blijft knagen... Het zou ons dan ook niet verbazen als de scenarist ons al heel wat bladzijden op het verkeerde been aan het zetten is en de ware apotheose opspaart voor het tweede deel.

Deze strip doet ons natuurlijk verlangen naar een degelijke vertaling van de dertiendelige Franse integrale van Baard en Kale (Tif et Tondu pour les francophones). De vertaalrechten liggen al een tijdje stof te vergaren bij de Nederlandse uitgeverij Boumaar, maar nu komt er eindelijk schot in de zaak. Dit jaar beginnen ze eraan. Misschien heeft deze spin-off alles wel in een stroomversnelling gebracht.

Ook de geruchten over een doorstart van de in 1997 gestopte reeks klinken alsmaar luider en luider, maar voorlopig ligt er nog niet veel concreets op tafel, buiten een one-shot van Blutch. Met deze Stomp bewijzen de auteurs in elk geval dat de reeks ook in de eenentwintigste eeuw nog bestaansrecht heeft. En dat zeggen we niet alleen uit nostalgische overwegingen...