EKHö - DE SPIEGELWERELD 2 Paris Empire
Alessandro Barbucci + Christophe Arleston • Uitgeverij L 52 p. (HC & SC)
|
|
Pretentieloze mix van steampunk en heroic fantasy |
|
Ekhö is een spiegelwereld, een echo — heb je hem? — van onze aardkluit. Veel dingen zijn er gelijkaardig, maar er is geen elektriciteit. De liften werken op brute spierkracht of op lopende hamsters, de espressomachines verbruiken kolen. Gelukkig zijn er ook fabeldieren die als vliegtuig of metro kunnen dienen. Fourmille komt, na een vliegtuigongeluk in onze wereld, terecht in dit bizar universum dat wordt gerund door een soortement eekhoorns die Gremlingewijs veranderen in bloeddorstige monsters als ze niet op tijd en stond een kopje thee drinken.
Het 'Agentschap voor de nodige variété' dat Fourmille in het plaatselijke New York van haar tante Odalie erfde, zit op zwart zaad. Het vette contract dat in de Parijse Poulain Rouge (door Uitgeverij L vertaald als de Rosse Manege) voor haar strippende duo Yumma en Yummy klaar ligt, zou een faillissement kunnen afwenden. Het is alleen wat triest dat Yummy sinds de vorige aflevering in de bak zit voor de moord op tante Odalie. Tijd voor de zaakvoerster zelf om ter hulp te schieten en haar te vervangen! Samen met secretaresse Grace, die buiten haar uren eigenlijk Yumma is, en haar kompaan Yuri reist Fourmille af naar Parijs. Daar is net de kroonprins omgekomen bij een bizar ongeluk, kort nadat hij belastend bewijs had verkregen tegen een corrupte wapenhandelaar. Onvoltooide zaken in een mensenleven en dus is medium Fourmille terug het slachtoffer. Op de meest onmogelijke momenten neemt de prinselijke geest bezit van haar lichaam en brengt zo onze helden in allerhande problemen.
Tekenaar Alessandro Barbucci en scenarist Christophe Arleston, die je beiden kent van het smachten naar een vervolg op hun onvoltooide reeksen (respectievelijk Sky-Doll en Askell, de Waterwereld), leven zich uit in deze heerlijk onvolwassen mix van steampunk en heroic fantasy. De mosterd halen ze bij ontelbare bronnen, van Alice in Wonderland over Lost en andere Landen van Langvergeten tot bij de grote Moebius himself. Sla er wat dat betreft maar eens de portfolio La Cité Feu van Geof Darrow en Moebius op na. De parallellen zijn onmiskenbaar aanwezig en de hommage die Barbucci in deel 1 (pagina 42) bracht bij het afbeelden van de New Yorkse metro was naar het schijnt zelfs expliciet gevraagd in het scenario!
Nee, hoogstaande literatuur is dit niet: de humor is puberaal, de verhaallijn van elk one-shot op zich is steeds een niemendalletje en onwillekeurig bekruipt ons het gevoel dat met de overkoepelende rode draad (nog) meer was te doen dan de beide heren al klaren. Maar het plezier dat ze beleefden bij het maken ervan, straalt duidelijk van elke plaat. Barbucci stapt wat af van zijn plastieken stijl uit Sky-Doll en schurkt zich aan tegen de minder afgelikte aanpak van pakweg Lanfeust-tekenaar Didier Tarquin. De verdienste van Arleston is zonder meer de uit de kluiten gewassen kapstok waar de flinterdunne verhaaltjes aan vast hangen: de idee van de spiegelwereld, de vele knipogen naar echte gebeurtenissen of plaatsen en de rol van de Preshaunen. Het jolijt van de heren springt als een hongerige luis over op de lezer, voor wie deze reeks dan ook pretentieloos vertier is. Mét een kannetje thee in de buurt om de Thaumische Balans te bewaren, dat spreekt voor zich. |
|
> PETER D'HERDT — april 2014 |