Nadat ze gruwelijk werd vermoord, komt Susan Linden-Thorne opnieuw tot leven als Black Orchid, een hybride van een plant en een mens, zodat ze wraak kan nemen. Terwijl de halfgodin worstelt met haar menselijke herinneringen enerzijds en haar plantaardige oorsprong anderzijds duikt ze in het web van intriges, geheimen en verraad die haar dood veroorzaakte.

Black Orchid is gebaseerd op een weggedeemsterde superheldin uit de jaren 1970. Vijftien jaar later, in 1988, bogen de Britten Dave McKean en Neil Gaiman zich grondiger over de origine van het personage, maar dan met een volslagen andere insteek dan je van je doorsneesuperheld zou verwachten. Het duo integreert Lex Luthor als een zakenman die zich inlaat met illegale wapenhandel. Susans echtgenoot, die haar mishandelde, werkte voor hem. Na een gevangenisstraf van zeven jaar denkt hij makkelijk weer aan de slag te kunnen voor Luthor, maar deze laatste heeft nog een eitje te pellen met de zwakkeling. Ook Batman duikt op in het verhaal. Hij is enkel te zien in silhouetvorm. Hij zou van Black Orchid (of eigenlijk van haar zus) graag een misdaadbestrijder maken, maar het volstaat dat hij haar op weg helpt in haar voornemen antwoorden te vinden. Haar tocht gaat ook naar Arkham Asylum waar ze een verwantheid aanvoelt met Poison Ivy. Zij heeft ook wat met planten.

Al die ontmoetingen roepen een bepaalde vertrouwdheid op want we kènnen die personages. We weten ongeveer waar ze voor staan. Black Orchid daarentegen lijkt verdwaald, verstrikt in haar eigen verhaal. Gaiman reikt ons geen machete aan om het pad te effenen, een nagelschaartje lijkt er meer op.

Je kan je afvragen waarom RW Uitgeverij 'ouwe meuk' als Black Orchid heruitgeeft. We zullen maar ineens toegeven dat we Dave McKean in al zijn werk te artistiek vinden om er werkelijk van te genieten als striplezer. Zijn collagecovers voor Sandman vinden we afstotelijk. Black Orchid vinden we dan weer gedateerd ogen. De spatjestechniek getuigt van een grafisch momentum uit het verleden waar geen revival in mogelijk is. We begonnen eerlijk gezegd met lange tanden aan de lezing hiervan. Een tik op de neus om ons op ons ongelijk te wijzen, viel ons te beurt.

Tijdens het lezen ondervind je een groeiende fascinatie voor het hoofdpersonage dat je nooit echt doet meeleven. Haar vage indruk stoot dat af. In normale omstandigheden laat je dit links liggen, in de juiste state of mind daarentegen kan je dit geweldig vinden. Lees dit niet als tussendoortje. Maak er tijd voor vrij. Proef elke zin, onderzoek elke blik, bewonder de functionaliteit van de bladschikking, glijd met je ogen langs elke lijn die verborgen zit onder McKeans geklieder. De heruitgave is een (her)ontdekking. Een terechte selectie van RW Uitgeverij. Alweer.