In deel 1 maakten we kennis met de halfwees Jim die in 1920 met zijn broertje en zusje op de zogenoemde Wezentrein wordt gezet. Op diverse stopplaatsen die de trein aandoet, krijgen potentiële adoptieouders de gelegenheid een wees te adopteren. Jim kon ondanks zijn belofte niet verijdelen dat hij gescheiden raakte van zijn jongere broertje. Nu is er nog zijn zusje met wie hij amper een band heeft. Daar profiteert de straatwijze, maar ook achterbakse Harvey van. Ook Jim wordt toegewezen aan nieuwe ouders, maar zij hebben andere motieven voor het uitbreiden van hun gezin. Tientallen jaren later zoekt de armoedige Jim nog steeds naar zijn broer en zus. De archieven zijn een zootje, er komt weinig medewerking van rechtbanken en op de koop toe is hij een analfabeet. Gelukkig staat de behulpzame en vriendelijke Bianca hem bij in zijn zoektocht. O ja, het komt tot een weerzien... Maar met wie? En in welke omstandigheden?

Hoewel Xavier Fourquemin gepokt en gemazeld lijkt in het komische genre, met een tekenstijl die een resem vooroordelen opwekt, is De Wezentrein wel degelijk een emotioneel-dramatisch gewrocht. De beeldtaal en de sfeerschepping zijn realistisch en harken alle mogelijkheden bij elkaar om een impact te benutten.

De Wezentrein 2 maakt alle beloftes waar die het in het eerste deel inluidde. Meer zelfs, dit verhaal eindigt op een zuivere manier terwijl het tweede tweeluik (waarvan in het Frans zopas het slot verscheen) een logisch gevolg is. Dat zal je wel ondervinden wanneer je deel 2 hebt gelezen en tevreden hebt dichtgeklapt.