De in een reddingsbootje op zee rondzwalpende Eleonore kijkt de dood in de ogen. De bemanning van het schip Typhaon redt haar evenwel van een gewisse dood. Ze ontwaakt in een kajuit en krijgt de norse kapitein te spreken. Ze voelt zich vervolgens ongewenst aan boord. De bemanning mijdt haar en weigert met haar te spreken. Enkel met de luitenant, die haar dagelijks eten komt brengen, en later de timmerman ontspint zich langzaam een band. Een pasklare uitleg voor de afstandelijke houding van de bemanning krijgt ze niet. Naarmate het verhaal groeit en er veranderingen op til zijn, schuiven puzzelstukjes in elkaar. Maar verwacht je vooral aan het onverwachte want dit verhaal kent een paranormaal, magisch realistisch kantje met zeemonsters en duivelse algen. Vragen oproepen, verrassen en beklijven doet Typhaon allemaal in één keer.

Met terugwerkende kracht geeft Casterman in vertaling een integrale editie uit van het tweeluik Typhaon. Beide delen verschenen in het Frans in 2000 en 2001 op scenario van Dieter (Névé, Outlaw, Patje van het Groenewoud). Met luttele elementen — een boot, een vrouw, een bemanning, een mysterie — ging hij aan de slag voor een meeslepend, psychologisch verhaal dat je in één snelle keer uitleest. Voor de nodige sfeer zorgen de sombere aquarellen van Guillaume Sorel, die geen onbekende meer is. Bij diverse uitgeverijen verschenen enkele reeksen (Algernon Woodcock, De Vloek van Amber,...) die tot het fantasygenre behoren. Met het prijzenswaardige De Laatste Dagen van Stefan Zweig begaf hij zich op een volwassen auteurspad. Van die soort zijn er meer uitgaven van hem te verwachten. Laat ze maar komen.