Cuba 1958. De roulettes van de casino's draaien overuren. Dictator Batista glundert. Zijn staatsgreep is meer dan gelukt. Zijn Cuba maakt grote winsten en de hoofdstad Havana is het walhalla voor de rijke Amerikanen geworden. Hier kunnen ze gokken en de bloemetjes buiten zetten op manieren die thuis niet mogelijk zijn. Bovendien staat zijn leger klaar om dat luizige rebellenlegertje rond die Fidel Castro in de pan te hakken. Tien tegen één. Een hapklaar hapje wordt het. De Amerikaanse maffia vertrouwt het zaakje minder en wordt nerveus. Ze verhogen fors hun witwasoperaties in hun casino's, grote sommen dollars gaan op en af. Al die politiek kan de jonge ober Joaquin gestolen worden. Zijn hart slaat alleen voor de ravissante zangeres Elena die ook werkt in het casino Sans-Souci. Op een nacht weerklinken zes schoten. Het startsein van een hoop ellende.

Er was een tijd dat Philippe Berthet niets verkeerd kon doen. Als een gargouille spuwde hij de ene klassieker na de andere uit. Het Oog van de Jager, De Weg naar Selma, Prairiehonden, de eerste cyclus van Pin-Up,... Wie kent, koestert en adoreert ze niet? Maar plots was het momentum over. De scenario's van Poison Ivy, Nico en andere Yoni's grossierden in middelmatigheid en zochten vooral aansluiting naar het succes van weleer. Vandaag grijpt Berthet radicaal terug naar zijn sterkten. De jaren 1950, Amerika én rauwe misdaadverhalen met een twist. Dit is zijn territorium. Uitgeverij Dargaud gelooft er zwaar in en creëerde speciaal voor hem de collectie Zwartlijn, een nieuwe reeks van gitzwarte verhalen getekend door de Brusselaar. Scenarist Régis Hautière (Boven de Wolken, Aquablue,...) bijt de spits af met het tweeluik Perico.

Echt flabbergasted zijn we echter niet. De Bretoen Hautière lijkt ons vooral te veel te willen. Perico is én een geschiedenisles én een misdaadverhaal én een roadmovie. Elk thema heeft zijn eigen verhaallijnen en eist geregeld de hoofdrol op waardoor de strip wat onevenwichtig verloopt. Ook de beschrijvende tekstblokken doen de spanningsboog geen deugd. Het eerste deel van Perico lijkt hierdoor op een beredeneerd schaakspel. Gelukkig zijn alle stukken na 64 pagina's in stelling gebracht. Soms eenvoudig, soms met een ingewikkelde rokade. Berthet van zijn kant laat het spelletje niet aan zijn hart komen en gunt ons weer het genot van zijn onderkoelde tekeningen op zijn geliefde terrein. Perico heeft immers genoeg potentieel om ons in het slotdeel schaakmat te zetten.