Marie is op zoek naar haar vermiste zussen en broertje die heer Georges d'Aiscelin als zijn deel van de buit toegewezen kreeg na een aanval op het dorp waar Maries familie vijftien jaar geleden gruwelijk omkwam. Met haar trouwe bondgenoot, de 'straatwijze' huurling William, trekt ze naar Milaan. Daar zou ze haar diensten als lijfwacht of beschermer kunnen verhuren aan een monnik die in een konvooi de stad wil verlaten. Veel goud in haar zakken vergemakkelijkt haar zoektocht, beweert Marie. Maar met alleen financieel voordeel haalt ze haar slag nog niet thuis. Om te beginnen komt ze in het pauselijke Milaan in een bijzonder vijandige omgeving terecht. De inwoners nemen het niet dat de Franse keizer de paus uit Rome liet verhuizen om de kerkvader dichter bij zich te hebben. Er heerst onrust en dat escaleert tijdens een confrontatie.

We vielen als een blok voor Marie der Draken waarvan we deel 1 prompt beschouwden als een van onze favoriete nieuwe reeksen van 2011. Langer dan twee jaar later (!) verschijnt nu eindelijk het vervolg. Het aantal imponerende scènes is opgedreven. Je hoort zo de bliksems knetteren en je deelt het afgrijzen van Marie wanneer ze een verschrikkelijk ritueel gadeslaat. En ook in de decors excelleert Thierry Démarez, die sinds Alex Senator mee aan de dis zit van de belangrijke tekenaars.

Een speciale vermelding krijgt inkleurder Nicolas Bastide. Als een ware spitsbroeder helpt hij Démarez er een mooi visueel spektakel van te maken, regelrecht Thorgal achterna.