De 42-jarige Sabela staat op een kruispunt in haar leven. Nu ze haar man en haar werk kwijt is, heeft ze even genoeg van de toekomst en wil ze zich terugplooien op haar verleden. Maar ook dat verleden is ze deels verloren. Wie is haar grootvader en waarom verliet hij zijn vrouw en kinderen? Vond hij echt het geluk in Zuid-Amerika? Op zoek naar antwoorden komt ze terecht in een klein Spaans bergdorpje. Daar woont ene Fidel. Via zijn herinneringen probeert Sabela haar familiegeschiedenis te reconstrueren, maar het geheugen van Fidel is niet meer zoals ze had verwacht. Door zijn dementie is de oude knar elke dag een beetje meer verder van de wereld weg. Onbewust vermengt hij de realiteit met zijn eigen en zelfs andermans dromen. Hierdoor leeft Fidel in een fantastische cocon van liefde en genot, met af en toe wat woede en wrok. Sabela dringt langzaam binnen in zijn ommuurde omwalling op zoek naar een houvast. Met succes! Maar dit is allerminst naar de zin van enkele dorpsgenoten die al jaren azen op de rijke erfenis van het oudje.

Bijna twintig jaar geleden was Miguelanxo Prado met onder andere Krijtlijn de rijzende ster binnen het exquise clubje van de Wordt Vervolgd-auteurs. Maar dan werd het stil. De Spanjaard koos ervoor om mee te werken aan de animatiereeks van Men in Black en de Amerikaanse comicserie The Sandman. Een kleine tien jaar geleden begon Prado een reeks oceaanschilderijen te maken. Het verhaal op die schilderijen werd al snel de rechtstreekse aanleiding voor eindelijk nog eens een nieuwe graphic novel. Prado wou zijn terugkeer niet onopgemerkt laten voorbijgaan en verrast ons met een 256 bladzijden tellende ribbenklever. Zijn intense tekeningen liggen in het verlengde van zijn schilderijen en ouder werk. Op een enkele uitschuiver na (aaarom is de slechterik precies een achterkleinzoon van de heks uit Sneeuwwitje?) zijn de tekeningen van een prachtige rauwheid. Maar het is vooral op verhaalgebied dat hij op alle mogelijke manier de grenzen van het medium probeert te verleggen.

Ardalén begint als een gewone strip, maar hoe meer het duidelijk wordt dat we zijn wat we ons herinneren, maakt Prado er een hersenspelletje van. Stukken wetenschappelijke en pseudowetenschappelijke teksten duiken plots op, maar verduidelijken absoluut het verhaal. Een leeslint nodigt je uit om het boek dicht te klappen en even te laten bezinken. Lappen teksten worden transparant over de tekeningen gelegd als waren het vluchtige herinneringen. Allemaal kunstgrepen die dodelijk zijn voor het leesritme, maar die de strip wel de nodige rust en zuurstof geven. Ardalén is een strip die je niet kan en mag snel lezen.

Ardalén is een ode aan ons geheugen, of eerder aan de gaten ervan. Want zijn we niet allemaal wat we ons herinneren?