Na de min of meer geslaagde afwikkeling van hun eerste case zijn Hugo en Flora wanhopig op zoek naar nieuwe klanten voor hun detectivebureau Aspis. Vooral voor Flora begint de tijd te dringen, aangezien ze door haar vader onterfd is en de bodem van haar tirelire al een hele tijd in zicht is. Het duo wordt dan gelukkig gecontacteerd door een stokoude indiaan die deel uitmaakt van de cast van een rondreizend circus. Ze moeten op zoek naar de geest van zijn overleden broer die al een hele tijd niks meer van zich heeft laten horen.

Door het verhaal in het circusmilieu te situeren creëert Thierry Gloris een heuse speeltuin voor zijn tekenaar Jacques Lamontagne die volledig loos kan gaan in zijn interpretatie van de freaks die op het terrein rondhangen. Het is intrigerend hoe de man alle circusclichés (domme krachtpatser, leeuwentemmer, vrouw-met-baard,...) naar zijn hand zet en ze een eigen, al dan niet vervormde, smoel weet mee te geven. Daarnaast verdient ook de subtiele inkleuring van Lorien Aureyre een aparte vermelding. De dame kleurt niet alleen netjes binnen de lijntjes, ze maakt er ook een meer dan geslaagde clair-obscurvertelling van die perfect matcht bij dit verhaal waarin tragiek en humor elkaar naadloos afwisselen.

Sommige scenario-overgangen verlopen misschien wat stroefjes, maar we zijn toch uitermate benieuwd naar het volgende deel. Want hoewel de geest op het einde netjes terug in de fles zit, krijgen we zijdelings ook nog te maken met een vampierachtig wezen dat de straten onveilig maakt.

De auteurs vergelijken deze reeks zelf met de tv-serie The Avengers (De Wrekers) uit de jaren 1960. Wij dachten ook even aan Dempsey and Makepeace of zijn er nog? We kunnen alleen maar vaststellen dat er eigenlijk niet zoveel tragikomische reeksen zijn waar je een gemengd duo in de hoofdrollen hebt. Beetje jammer, want een reeks als Aspis bewijst dat dit een meer dan geslaagde combinatie kan zijn.