Eerlijk? Eigenlijk hadden we het wel een beetje gehad met de zombiestrip van Robert Kirkman. Zowel de iPad-game als de tv-reeks vonden we de voorbije maanden een stuk boeiender dan de albums en da's meestal een veeg teken. We begrijpen dat er wat rek op de spanningsboog kan zitten, maar de wat voorspelbare afwisseling tussen veilige thuishaven, crisismoment en de volgende vlucht voorwaarts kon ons echt niet langer meer bekoren. Ook de degelijk opgebouwde karaktertekening — toch wel de grote kracht van de reeks — werd in enkele delen nogal routineus afgehaspeld.

Maar dan liet Kirkman in het vorige deel übersmeerlap Negan opdraven, een machtsgeile opportunist die maar al te graag zijn met prikkeldraad omwonden baseballbat Lucille laat spreken (geef die man een ereplaats in de schurkentop!). Zelfs publiekslieveling Glenn moest er in het vorige deel aan geloven in een KNT-scène om U tegen te zeggen, zodat de machtsverhoudingen nog maar eens serieus door elkaar gehusseld werden. Ook in dit achttiende deel maakt dit sadistisch creatuur de dienst uit en Rick weet niet meer van welk hout pijlen te maken, zeker als blijkt dat zijn zoon Carl plots verdwenen is.

Het albumeinde én de titels van de volgende bundelingen Op Oorlogspad en Hel Breekt Los doen vermoeden dat er weer serieus wat geschoten en geklopt gaat worden. Op elkaar of op de zombies? Ons maakt dat niet uit! We genieten volop van de tweede adem van deze topreeks.