Hoe verder de vermeende broer van Jezus Christus met de laatste van zijn volgelingen, onder wie de voormalige Romeinse generaal Julius, naar het oosten trekt, hoe radelozer het gezelschap wordt. Ze komen aan bij een immense tempel in de Indische jungle die voor de vluchtelingen lijkt op de Hof van Eden. Daar wordt openlijk getwijfeld aan de zin van de lange tocht en het komt tot een confrontatie, een moordpoging, een breuk. De meesten willen terug naar Judea, maar de nieuwbakken Messias, de "Sar Ha Sarim", zet onverdroten zijn tocht voort. Hij gelooft wèl in zichzelf, in zijn missie op aarde. Terwijl hij vruchteloos de geweldloosheid predikt, moeten zijn metgezellen hetook nog eens opnemen tegen een meute krijgers in een verlaten fort: de arena voor een bikkelhard gevecht. Zijn geloof wordt verder op de proef gesteld tot hij niet verder kan. Hij moet oproepen om te vechten, er staat een oorlog op til. En dat episch spektakel is voor het volgende album bestemd.

Als Alex Alice (Siegfried, Het Derde Testament) en Mathieu Lauffray (Long John Silver) al een eigen school met navolgers hebben gecreëerd dan is de jonge Thimothée Montaigne (Het Vijfde Evangelie) beslist de primus van de klas. Tekenaars van wie hun originelen geen inkleuring behoeven om sfeer op te roepen, de juiste contrasten te leggen en te imponeren, hebben bij ons sowieso een voetje voor. Zijn realisme barst van de dynamiek, dooraderd met een cinematografisch gevoel voor bladschikking, hierbij geholpen door het storyboard van Alex Alice.

Maar het heeft geen pas om enkel de vet sublieme tekenstijl van Montaigne te roemen als ook het verhaal niet zo onwijs meeslepend aan de lezer ontrafeld wordt. De decors wisselen elkaar even gezwind af als de dramatische ontwikkelingen. Starf werk alweer.