HELDORADO 1
Santa Maladria
Ignacio Noé + Jean David Morvan/Miroslav Dragan • Casterman
48 p. (SC)
|
|
| One hell(dorado) of a comic |
|
De setting: een fictief eiland, ergens in de tijd van de Spaanse ontdekkingsreizigers. Onder de lokale indianenbevolking heerst een vreemde ziekte: een soort kruising tussen de windpokken en ebola. Omdat de aandoening des duivels is, wordt ze niet benoemd: de zangeres... euh, nee... de ziekte zonder naam! Soit, in tegenstelling tot de historische conquistadores onder Cortés en Pizarro, hoeven de fictieve tegenhangers dus niet op zoek te gaan naar El Dorado, het land van goud. Santa Maladria — het eiland van "de heilige ziekte", zegt onze beperkte kennis van het Spaans — is immers het vagevuur voorbij: Hel Dorado, het land van de dood.
In die setting plaatsen schrijvers Morvan en Dragan, onder het motto “ieder zijn verhaal”, twee scenariolijnen. Langs de ene kant is er het verhaal van de Capitan van de Spaanse bezetter, die het zijn heilige plicht beschouwt het eiland te zuiveren van de ziekte én van de indianen. Langs de andere kant het duo Hutatsu en Dathcino, twee indiaanse verschoppelingen die in het zog van de Capitan de lege indianendorpen plunderen. Zoals vaak met Morvan, wiens naam we intussen in gouden letters in het grote scenaristenboek hebben geschreven, hebben deze drie protagonisten hun zwakheden, een eigen karaktertje, een verhaal. Daarnaast — ook typerend voor Morvan — verliest het verhaal op geen enkel moment de pedalen: heel klassiek en nooit echt verrassend, maar wel altijd heel functioneel, duidelijk en aanschouwelijk. Hij leidt op die manier de frisse ideeën van zijn co-scenarist in goede banen. Wat De Gilde, het veelbelovende en originele debuut van Dragan, nog miste is er dankzij Morvan nu wel: een duidelijke en heel filmische lijn.
Over lijnen gesproken, de pluim van de dag gaat naar tekenaar Ignacio Noé. Alleen al de cover belooft ontzettend veel (oké, als cover van een reisbrochure naar Santa Maladria zou het een commerciële flater zijn, maar voor een stripalbum is het ideaal). Maar zijn hoogtepunt bereikt Noé in de eerste zeven bladzijden. Zonder een tekstballon te gebruiken, schetst hij daarin de harteloze zuivering van een vredig indianendorp. Het is voor de toeschouwers niet genieten, maar geniet (volgens onze woordenboek: pijnlijk ergens op gedrukt) worden op de angst en de afschuw. Noé heeft goed gekeken naar de beginscènes van Saving Private Ryan. Door tekstloos te werken zuigt hij de lezer naar de beelden en accentueert de gruwel die ervan uitgaat. Zucht! Grote klasse! Zijn enige vervelende tic is het vaak wisselen van de kadervorm. Het is functioneel bij de flashbacks, minder functioneel maar amper storend op heel wat andere plaatsen. Maar we vergeven het hem graag. We gaan voor onze afsluiter dan ook graag leentjebuur spelen bij onze Angelsaksische vrienden: this is one heldorado of a comic! |
|
| > PETER D'HERDT — mei 2006 |
