Bibliografie van Benoît Sokal
• De Man die niet meer Schreef
• Een Onderzoek van Inspecteur Canardo
• Kraa
• Paradise
• Sanguine
CANARDO 22
De Oude Eend en de Zee


Benoît Sokal/Pascal Regnauld + Benoît Sokal • Casterman
48 p. (HC)
Shitty situatie

Het is niet de eerste keer dat Benoît Sokal zijn gebekte alter ego met betweterige snotjongens opscheept. Het is ook geen primeur dat Sokal het communautaire gehakketak in België op de korrel neemt. Meer van dat in De Oude Eend en de Zee waarin Canardo zich op sleeptouw laat nemen door zijn neefje Marcel. Hij moet op hem passen terwijl Canardo's zus met haar nieuwe voorgevel op vakantie is. Marcel is in de ban van de animatiefilm Momo, Le Merou. Denk nu gerust aan het schattige clownvisje uit Finding Nemo om de fascinatie te kunnen plaatsen. Probleem, het Afrikaanse eiland Koedoelia, een ex-kolonie van Belgamburg, is volledig afhankelijk van de visvangst op de roodgestippelde baars. En nu de hele wereld het aaibare visje in zijn harten sloot, wordt de visvangst verboden. De racistische hertogin van Belgamburg betaalt het gelag. Wanneer een projectontwikeklaar en zijn echtgenote worden ontvoerd door piraten van Koedoelia, schakelt de hertogin Canardo in. Zijn neefje is dolgelukkig want zo kan hij zijn geliefde vissensoort in het echt aanschouwen. Maar de ontgoocheling is immens. Vóór Canardo beseft in wat voor shitty situatie hij weer is terechtgekomen, ontpopt Marcel zich als een mondige woordvoerder van de gijzelaars en sluit hij vriendschap met de piraten.

Met het ouder worden heeft Sokal nog niets aan scherpte ingeboet, integendeel. Het razen tegen politieke mistoestanden, imperialisme en kapitalisme hakt er in dit verhaal diep in. Maar hij bekijkt het van de twee kanten want niets is zomaar zwart of wit. Canardo belichaamt de grijze middenzone, dat grote gebied van onverschilligheid, schaarse betrokkenheid uit eigenbelang en het gemopper van de kleinzieligen. De adviseur van de hertogin is de meest wijze in het kransje gerpersonificeerde dieren die dit verhaal bevolken. Zijn uitspraken zijn er zo op. Hij is geen leugenaar en toch gedijt hij met zijn cynische eerlijkheid nog het best in het politieke theater. Zijn discours is om van te smullen. Argumenten die steek houden en die je zo op een krantenforum kwijt kan om er olie op het vuur te gieten. Hé hé hé.

> DAVID STEENHUYSE — oktober 2013