Een onbekende snuiter komt met een interessant voorstel de gemeenschap Alexandria tegemoet. Hij wil alleen praten, maar moet zich al meteen weren tegenover Michonne. Rick gelooft geen snars van het voorstel en neemt de man gevangen. Hij trekt er toch met enkele getrouwen op uit om op onderzoek te trekken. Een veel grotere gemeeschap zou hen via ruilhandel namelijk kunnen helpen om aan voedsel, kogels en andere levensnoodzakelijke zaken te helpen. Rick ziet hen vooral als een bedreiging. Bovendien wordt de andere groep, gevestigd op Hilltop, geterroriseerd door een zekere Negan aan wie Hilltop de helft van zijn productie moet afstaan. Rick denkt hen allen wel de baas te kunnen. Niets is minder waar, de gevolgen van zijn overmoed zijn verschrikkelijk.

Na zeventien delen begint Walking Dead nog steeds niet in te dommelen. Robert Kirkman vindt er telkens weer wat op om de reeks een boost te geven. Meestal gaat dat gepaard met het toedienen van een mokerslag, en dan bedoelen we dat de lezer die in zijn smoel krijgt. Je kan er maar niet aan wennen wanneer een lid van de vaste cast wordt omgebracht, in dit geval met een verregaande wreedheid. Verder wordt er in een penis gebeten, vliegt er een afgehakt hoofd door de lucht, vliegt er een pijl door iemands oog, komt er een extreem rottende zombie in voor en — het ergst van al — overschrijden Rick en zijn entourage fatsoensregels die in deze postapocalyptische wereld niet eens meer bestaan, maar nog een vorm van beschaving konden betekenen. De scène die het langst blijft nazinderen, is "iene miene mutte". Meer verklappen we niet. Het verdere verloop is braafjes te omschrijven als een serieuze kink in de kabel. En Rick zal het geweten hebben! Hij is doodsbang...