In de hoogdagen van de stripweekbladen had elk striptijdschrift wel een luchtvaartreeks in de gelederen. De Amerikaanse piloot Buck Danny was er al vroeg bij in Robbedoes, Kuifje bracht de Canadese piloot Dan Cooper in de stellingen, bij het Franse Pilote (en ook in het Nederlandse Pep) stuurde Buck Danny-scenarist Jean-Michel Charlier de Franse piloten Tanguy en Laverdure in de lucht en Eppo had zijn, mja, Rud Hart. Terwijl luchtvaartstrips de laatste jaren aan een remonte begonnen (Régis Hautière, iemand?) bereiden Francis Winisdoerffer en ex-piloot Frédéric Zumbiehl de comeback van Buck Danny voor. Hun eerste album verschijnt eind dit jaar. Winisdoerffer werkte ook aan een comeback van Tanguy en Laverdure op scenario van oud-jetpiloot Jean-Claude Laidin die al verhalen schrijft voor Yves Fernandez voor dezelfde reeks. Het comebackalbum van Tanguy en Laverdure door Fernandez, een voormalig assistent van Christian Denayer (voor De Brokkenmakers en Alain Chevallier) en Eric Loutte (voor Biggles) en Laidin verscheen vorig jaar in het Frans. Het is deel 28 in de reeks. Dat bracht de vertaalachterstand op drie albums want sinds 1988 zijn er geen albums van Tanguy en Laverdure meer in het Nederlands verschenen. Arboris brengt daar nu verandering in met de vertaling van deel 26, Gevangene van de Serviërs.

Gevangene van de Serviërs is lang geen kwaad album. De auteurs brengen ons terug naar de jaren 1990 toen de Balkanoorlog nog volop woedde. De NAVO kon maar geen doorbraak forceren terwijl Serviërs en Bosniërs elkaar om het leven brachten, de ene bevolkingsgroep iets meer dan de andere. De altijd ernstige Michel Tanguy en de altijd stuntelende, komische Ernest Laverdure, elkaars bloedbroeders in zowel de lucht als op de grond, worden op een verkenningsmissie gestuurd. Op een van die vluchten wordt duidelijk dat er iets verdacht gebeurt met een vrachtschip. En nadat Laverdure door een ongeluk in vijandelijk gebied terechtkomt, waar hij door niemand minder dan Ratko Mladic, opperbevelhebber van de Bosnisch-Servische troepen, wordt 'ondervraagd', komt Tanguy hem redden. De spanning wordt aldus opgedreven.

Behind Enemy Lines is dit niet, maar het verhaal leest wel verdomd vlot. Net zoals de oorspronkelijke scenarist Charlier komt Laidin voor de vuist weg met heel wat feiten en achtergrondinformatie opdraven zonder dat die de voortgang verstoren. In al zijn verbluffende detaillering blijft Fernandez een zekere helderheid behouden. De actiescènes, en vooral ook alle vliegtuigen, vliegdekschepen en luchtvaartbasissen zijn werkelijk bewonderenswaardig uitgewerkt. Hem treft overigens geen schuld voor de enige anomalie van de strip: de op Stan Laurel lijkende Laverdure blijven we ervaren als een fysieke miscasting. Met zijn grote neus en te karikaturale gezicht, in een voor de rest realistisch doorgedreven strip, ervaren we 'm soms als een belachelijke toevoeging. Tja, Albert Uderzo heeft 'm nu eenmaal zo ontworpen en hij biedt gelukkig aardig wat entertainment naast de ietwat saaie Tanguy. Dat komisch fundament zorgt er trouwens voor dat Fernandez' algemene realisme allerminst statisch oogt. Niet alleen de vliegtuigen bewegen geloofwaardig op papier!

Behalve verdere vertalingen van de reeks heeft Arboris ook het plan opgevat om alle voorgaande delen opnieuw uit te geven in integrale bundels. De strips worden opnieuw vertaald en geletterd, de pagina's krijgen een betere reproductie met een frissere inkleuring en er kunnen zelfs bonuspagina's met achtergrondinformatie vanaf, zoals het een degelijke integrale betaamt dus. Elke bundel zal twee of drie bij elkaar horende verhalen bevatten, in chronologische volgorde te verschijnen.

Moesten Tanguy en Laverdure per se in vertaling terugkomen? Was daar wel vraag naar? Zijn er nog wel genoeg luchtvaartstripliefhebbers? We hielden er ons hart voor vast. Arboris heeft gegokt en ons inziens heeft het gewonnen. Gevangene van de Serviërs is niet alleen een goeie luchtvaartstrip, het is een goeie strip tout court.