Het gaat van kwaad tot erger met het romantische koppel Werner en Charlotte. Zij is ervan overtuigd dat haar bloedeigen moeder, gravin Jeanne-Sophie van Samber, de weesjongen met de rode ogen verleidde en wil het klooster in. Werner daarentegen straft zichzelf voor zijn confrontatie met het verdorven milieu waarmee hij te maken kreeg. Hij geselt zichzelf tot bloedens toe met de maagd Maria als gedwongen getuige. Ach, die jeugd!... De door en door hardvochtige gravin slaat manipulerend een wig tussen de beide geliefden. Ze stuurt aan op een rode mis, een inwijdingsritueel voor iedere novice die tot het klooster van Santange wil toetreden. Zelfs dat past in haar manipulatieve, perverse spelletjes vol bedrog en slinkse meesterzetten, en voor wat eigenlijk?... Die verbijsterende climax moet je beslist zef ontdekken.

Ja, dit is wel degelijk het verhaal van de Sambers, een verdoemd geslacht bij wie hartstochtelijke liefde op talloze manieren beproefd wordt en alleen maar diepe wonden slaat. In het sluitstuk van de tweede prequeltrilogie (een derde staat gepland, de titels staan opgesomd in het album, tekenaar nog onbekend) verloopt alles crescendo. Bernard Yslaire ontbindt zijn (psychische) demonen terwijl Marc-Antoine Boidin verbeten, verbitterde gelaatstrekken enerzijds tegen naïeve, onschuldige gezichtjes anderzijds laat duelleren. Dit is De Oorlog van de Sambers.