"Je had moeten weten dat de macht van de captain rust op achterdocht en klikken... deze regering maakt gebruik van veel onschuldige mensen om anderen te manipuleren." Deze uitspraak vat zowat De Glimlach van Mao samen. Wie het album echter per se wil lezen als een politieke satire of sneren aan het adres van de politieke bewindslieden komt enigszins van een kale reis thuis. In de eerste plaats leest het one-shot van Michel Constant en Jean-Luc Cornette, die tevoren het in vertaling onvoltooide In het Midden van Nowhere maakten, als een complotthriller waarin manipulatie, bedrog, misdaad, nationalisme, spionage zelfs en een vleuge terrorisme het lot van enkele jongeren voorgoed verandert. Die jongeren zijn Ludmilla en Manon, fanatieke leden van de Wilde Dieren van Hesbaye (makkelijk te vergelijken met de scouts) die de captain, president Delcominette van de Democratische Republiek Wallonië, adoreren. De kritische jongen Antoine en de moeilijk handelbare Frank lopen daarentegen minder op met politiek. Ze komen allebei terecht in een heropvoedingskamp door het uithalen van een stommiteit. Terwijl Delcominette garen spint van het jonge succes van de republiek en het gekke idee kreeg om het gebalsemde lijk van Mao Zedong van de Chinese regering te kopen, wordt het de lezer duidelijk dat lang niet iedereen gediend is van zijn plannen. Tegenwerking komt uit een verrassende hoek.

Het is grappig om in Franstalige recensies uitleg te lezen over het huidige politiek klimaat in België. De meeste recensenten snappen er echt niets van en zijn niet te beroerd om dat ook te benadrukken. Nochtans komen in De Glimlach van Mao amper uiteenzettingen over het politieke kluwen aan bod. Hoe het Vlaanderen na de scheiding vergaat, wordt zelfs niet vermeld.

Cornette schreef een boeiend verhaal dat door Constant aangenaam in beeld is gebracht. Alleen aan de vertaling schort een en ander. Een enkele dt-fout, een beetje te veel letterlijke vertalingen van Franse formuleringen tot een onjuist gebruik van bijvoorbeeld wederkerende voornaamwoorden, meer is er niet nodig om taalgevoelige lezers te doen ergeren. En waarom is er sprake van Namur in plaats van Namen terwijl er wel Luik wordt gebruikt? Langs de andere kant spreken de Walen in dit verhaal wel goed Nederlands.