Terwijl de Saksen het vuur aan de schenen leggen van de Romeinen, die het al te verduren krijgen van Picten, Schotten en Germanen, leven de druïde Gwenc'hlan en zijn leerling Taran teruggetrokken in een woud. Gwenc'hlan is nog maar een schaduw van zichzelf en Taran wil actie na het oplossen van de bizarre zaak rond de onthoofde monniken. Taran krijgt waar hij naar verlangt want weldra wordt hun hulp ingeroepen door Corann, een bevriende druïde. Dierbaren van Corann zijn verdwenen met achterlating van een lijk waaruit de ingewanden zijn weggehaald. Zulke gruwelijk verminkte lichamen worden elders ook aangetroffen... in veelvoud! Zijn het de Saksen? En is het wel menselijk? Kan het dierlijk zijn? Of misschien het werk van een demon? Eén iets staat vast: Gwenc'hlan en Taran zitten opnieuw in het zadel. "Eindelijk actie!"

Voor de tweede cyclus had Jean-Luc Istin de raad en kennis van Bretagne-specialist Thierry Jigourel niet meer nodig. Je wordt bijgevolg niet langer om de oren geslagen met een waslijst aan termen en gebruiken die in vorige albums nog afzonderlijk verklaard werden. Er zit als vanzelf meer vaart in het verhaal dan in de eerste cyclus, de impact bij enkele huiverscènes is groter en Tarans amoureuze escapades bieden vast nog stof tot interessante wendingen.

Och, eigenlijk is deze bespreking overbodig. De Druïden is ondertussen een serie die zichzelf verkoopt. En je weet wel waarom.