Wij zijn mannen! Echte mannen. Om dat te bewijzen besloten we een paar jaar geleden in de voetsporen van Lawrence of Arabia te treden en een dromedaristocht te doen door de woestijn van Wadi Rum. Neen, geen toeristenval maar het betere werk. Twee dagen door de woestijn op een wiebelende mehari en slapen in een tentje, dromend van Aïcha de woestijnroos. Ja, wij gingen de meharisten, de kameelsoldaten, achterna! De werkelijkheid was iets prozaïscher. Na amper een half uur begonnen onze ledematen al te protesteren, en na een halve dag hadden we een echte haat-liefdeverhouding met onze kwijlende, ruftende en steeds naar etende speurende dromedaris. Toch greep de immense pracht van de woestijn ons die dagen bij ons nekvel. Respect. Respect. Respect.

Die passie voor de loden zon en de oneindige zandvlaktes heeft Hugues Labiano zeker en vast. In De Vier Hoeken van de Wereld dropt hij een fris geschoren Franse legionair in de verzengende woestijn. Zijn leefwereld wordt al vlug gereduceerd tot een onderonsje met geïntegreerde Franse officieren, zwijgzame touaregs en natuurlijk een kudde meharis. Zij zijn de mannen die jacht maken op woestijnpiraten die de karavanen aanvallen. Maar meer nog dan een actieverhaal is deze strip een verhaal over echte vriendschap en rust. De woestijn bepaalt de teneur en absorbeert uiteindelijk alle haat en rancune van hun toevallige passanten. In het tweede deel van deze integrale sleurt Labiano zijn onverschrokken meharisten mee naar de verzopen loopgraven van de eerste wereldoorlog. Ze zijn het ideale kanonnenvlees, maar dat kan hen niet deren.

De Vier Hoeken van de Wereld is Labiano's debuut als scenarist en barst dus van de goede bedoelingen. De tekenaar van Black Op en het fantastische Dixie Road wil echter te veel. Zo konden de dialogen een stuk puntiger en verstoren de vele originele woorden, onderaan verduidelijkt bij het asterisk, het leesritme. Op tekengebied zit het wel snor. Labiano heeft zijn testosteronkinnen en geblokte hoofden afgezworen en koos voor een opvallend bescheidener karikaturale mimiek. Met succes. Net zoals bij een Xavier Fourquemin effent deze toegeving, de weg naar het brede publiek.

De Vier Hoeken van de Wereld is een aardig scenariodebuut van een tekenaar die op het toppunt van zijn grafisch kunnen zit. Te ontdekken.