Enkele jaren terug was Valérie Mangin, de scenariste van Alex Senator, Luxley en andere Gesels Gods, een studente aan de Parijse school van bibliothecarissen. Worstelend met een depressie zocht ze een uitweg in de droomwereld van de strips. In haar geliefde tweedehandswinkel vond ze plots een onbekend Vrije Vlucht-album geschreven door een naamgenote van haar. Spiegelingen heette het, en het was een machtige strip, subliem getekend door Griffo! De volgende morgen bleek het album verdwenen te zijn uit haar kot. Gestolen waarschijnlijk door een of andere idioot. Jammer genoeg vindt ze zelfs na lang zoeken dit intrigerend boekje nooit meer terug. Zand erover. Vijf jaar later studeert Mangin af met vlag en wimpel. Haar proefschrift handelt over Balzac en de raamvertelling in zijn werk en leven. Niet toevallig het onderwerp van die verdwenen strip. Een paar maanden later vindt ze in een stripwinkel opnieuw een Vrije Vlucht-album van haar naamgenote, maar nu over de filmmaker Clouzot, de man die het leven van Balzac in beeld bracht. Echter, nog voor ze kan afrekenen, werd het album meegegritst door een andere klant. Nu was de maat vol, ze moest en zou die stripreeks vinden, al moest ze alle stripwinkels afschuimen!

Met dit slotdeel van Spiegelingen, een conceptreeks over hoe raamvertellingen je op het verkeerde been zetten, maakt scenariste Valérie Mangin het zich niet gemakkelijk. De twee vorige verhalen bepalen immers mee de teneur. Alles begon met die arme Balzac. Zijn levensverhaal werd buiten zijn wil herschreven. Dit verhaal in een verhaal werd verfilmd door Clouzot, maar ook hier werd de film ingehaald door een nog groter epos. En nu is er Mangins verhaal dat eveneens een raamvertelling is. Om het simpel te zeggen, een raamvertelling tot de zesde macht... Gelukkig leest de strip als een TGV mede omdat ze ervoor kiest om haar levensverhaal chronologisch te vertellen. Toch geeft Spiegelingen 3 ons een ongemakkelijk Story-gevoel. Mangin vertelt ons immers haar leven, haast tot in het kleinste detail. Het moet niet gemakkelijk geweest zijn om zo in de spiegel te kijken. Haar vriend, verloofde en man, Dennis Bajram, is tekenaar van dienst voor dit deel. Ook hij gaat een stapje verder in zijn grafiek. Griffo's deel was een prachtige ode aan de klassieke tekenstijl, Loïc Malnati flirtte wat met een nouvelle vague-stijl, en Bajram maakt er een foto(shop)boek van. Foto's, van steden tot uitbaters van stripwinkels, worden gefilterd en komen er verstript uit. Opvallend is dat de zware schaduwpartijen, die toch Bajrams werk kenmerkten, hier verdwenen zijn. Het cleane resultaat versterkt echter des te meer het voyeuristisch sfeertje van dit dagboek. Maar net als het te gênant wordt, komt gelukkig de goede oude Balzac weer piepen.

Spiegelingen is een opmerkelijk drieluik. Eentje dat we heel graag gelezen hebben, en waardoor we Mangin hebben ontdekt als een topscenariste. Dit drieluik heeft absoluut zijn plaats in de prestigieuze Vrije Vlucht-collectie verdiend.